تجربۀ كودكان خياباني شهر تهران از مداخلات سازمان‌هاي رفاهي

The Experience of Street Kids of Tehran Concerning Welfare Organizations’ Interventions

امروزه مسئلۀ كودكان خياباني از جمله آسيب­ هاي اجتماعي كشور است. افزايش اين پديده به­ رغم تمامي طرح­ ها و اقداماتي كه براي حل اين معضل انجام گرفته است، نشان مي­دهد كه ­بايد به مطالعۀ اين مداخلات و دلائل ناكارآمدي آنها از منظر خود گروه هدف پرداخت، از اين رو در اين مقاله در پي بررسي تجربۀ كودكان خياباني از مداخلات سازمان­ هاي رفاهي هستيم. اين مطالعه با رويكرد كيفي و از طريق مصاحبه با جامعۀ هدف، در پي بررسي تجربۀ آنان از مداخلات صورت ‌گرفته است، يافته­ هاي حاصل از تحليل مصاحبه ­ها به همراه مشاهدات از ميدان، بيانگر اين مهم بوده است كه كودكان خياباني درك متفاوتي از اقدامات انجام‌شده براي رفع مشكلات خويش از سوي سازمان‌هاي رفاهي دارند و عمدتاً اين سازمان­ها را به‌ عنوان مخل­ آرامش و امنيت خود قلمداد مي­كنند تا تأمين‌كنندۀ آن. اين مطالعه نشان مي­دهد كه ميان اولويت كودكان و سازمان­هاي مداخله­گر تفاوت جدي وجود دارد. همچنين تفسير كودكان از عملكرد اين سازمان­ها بسيار متفاوت از اهدافي است كه سازمان­ هاي رفاهي درنظر دارند، به‌ طوري‌كه خوانشي واژگونه از سوي كودكان از اين عملكردها صورت مي­گيرد. اين مطالعه نشان مي­دهد كه مأموران اين سازمان­ ها، هم بايد آموزش بيش‌تري ببينند و هم نظارت بهتري صورت گيرد. جدا از اجرا، در طراحي سياست­ ها نيز بايد به نيازها و اولويت­ هاي اين كودكان توجه داشت.

The problem of street kids is one of the most important social issues of today in Iran. Despite all strategies and measures taken to solve this problem, an increase in the population of this group of kids can be seen, showing that more attention should be paid to this matter. In this article we will consider street kids’ experience with welfare organizations’ interventions. This article applies the qualitative approach and utilizes interviews for a better feedback. The results of the study show that street kids have different experiences regarding the welfare interventions, mostly seeing this organization as a barrier to their peace and safety, rather than a provider of them. This study shows that there is a significant difference between the welfare organizations’ objectives and the children’s priorities; also there is a huge difference between these organizations’ function and children’s interpretations, leading to an inverse reading by children of these organizations’ functionality. This research shows that the officials of these organizations must be better educated, and more supervision is needed as well. Meanwhile priorities must be set according to children and their needs.