چكيده فارسي :
مقدمه: شكل‌هاي متفاوتي از زندگي مشترك در جهان وجود دارد. آمارها نشان مي‌دهند زندگي مشترك به‌صورت همباشي در حال افزايش است. اين شكل از زندگي مشترك چالش‌هايي را براي نهاد خانواده بوجود آورده است. با توجه به اينكه شناخت عوامل تعيين كننده زندگي مشترك خارج از چارچوب ازدواج براي سياست‌گذاري در حوزه خانواده ضرورت دارد، از اين رو مطالعه حاضرعواملي كه منجر به همباشي مي‌شوند را بررسي مي‌كند.
روش: اين مطالعه به‌صورت مرور سيستماتيك انجام شده است. جستجو در مهمترين پايگاه‌هاي اطلاعات فارسي و انگليسي با كليدواژه همباشي و“Cohabitation” در محدوده زماني بين سال‌هاي 2000 تا 2016 انجام شد. از مجموع مقالات به‌دست آمده نهايتاً دوازده مقاله مورد تاييد قرار گرفت و وارد مطالعه گرديد.
نتايج: نتايج نشان داد كه سه سطح از عوامل برگرايش به همباشي تاثيرگذار هستند. درسطح كلان، سياست‌هاي ليبراليستي ونئوليبراليستي، كالايي شدن وسياليت زندگي مدرن ازعوامل تأثيرگذارهستند. درسطح ميانه، وضعيت خانوادگي، فرهنگ و دين و درسطح خرد، آسودگي خاطر طرفين، عقلانيت اقتصادي، سن، جنس و تحصيلات افراد از جمله عوامل تعيين كننده زندگي است كه به گرايش همباشي منجر مي‌گردد.
بحث و نتيجه‌گيري: تغيير در سياست‌گذاري‌هاي اقتصادي و اجتماعي، هموار كردن مسيرهاي ازدواج جوانان، ايجاد امنيت اقتصادي، رفع تبعيض‌هاي جنسيتي و ارائه آموزش‌هايي به جوانان مي‌تواند از گرايش آن‌ها به زندگي مشترك بدون ازدواج بكاهد.
چكيده لاتين :
Introduction: In today's world, men and women live together in different ways. According to statistics; cohabitation as a new form of living together is increasing. Since cohabitation challenged family institution, logical facing to these challenges is a must and need policymaking. Policymaking, in turn, requires an understanding of the factors leading to cohabitation. So this review article aimed to examine the determinants of cohabitation.
Methods: This article is a systematic review article. Cohabitation keyword was searched in most important Persian and English databases limited to years between 2000 to 2016. Finally, twelve articles were selected and reviewed.
Results: The results explained three factors affect tend to cohabitation. At the macro level, liberal and neoliberal policies, commodification and fluidity of modern life; in the middle level, family status, religion and culture; and in the micro level, wellbeing, economic rationality, age, gender, and education; were determinants of tending to cohabitation.
Conclusions: The tendency to cohabitation could be reduced by changing in economic and social policies, facilitate the marriage condition, creating economic security, eliminating gender-based discrimination and providing training for young.
