استعاره شناختي و چگونگي نمود آن در قصيده «علي بساط الريح» اثر فوزي معلوف

استعاره مقوله اي است كه امروزه بيش از گذشته، نگاه نظريه پردازان مختلف را بويژه در حيطه شناختي به خود معطوف ساخته است. آنچه در استعاره مهم است، تعيين الگويي است كه بتواند در درك معناي آن به وضوح مؤثر باشد. در اين پژوهش، استعاره از نگاه نو، با تأكيد بر استعاره مفهومي كه نخستين بار جورج ليكاف و مارك جانسون مطرح كردند بررسي شده است و طرح واره هاي تصوري آن؛ يعني ساخت هاي مفهومي كه بر اساس تجربيات مختلف شكل مي گيرد، در قصيده «علي بساط الريح» از فوزي معلوف، يكي از شاعران اثر گذار ادبيات مهجر تحليل و اين نتيجه حاصل شد كه شاعر در بخش هايي متعدد در اين قصيده، از استعاره بهره گرفته است و با استفاده از طرحواره هاي مختلف تصوري از جمله حركتي، قدرتي، حجمي و جهتي يا استعاره فضا مدار به برجسته سازي بخش هايي از شعر كه مورد توجه او بوده، پرداخته است.