نشانه‌شناسي در شعر فلسطين با تكيه بر نظريه پيرس؛ مطالعه مورد پژوهانه‌ي اشعار ‌هارون ‌هاشم رشيد و معين بسيسو

نشانه‌شناسي به معناي امروزي، عمدتا تحت تاثير نظريات پيرس، به رشته‌اي مستقل تبديل شده است و به مثابه‌ي وجهي بين رشته‌اي در تحليل متون مورد استفاده قرار مي‌گيرد. تحليل نشانه شناسانه‌ي آثار ادبي و به ويژه ادبيات فلسطين مي‌تواند زمينه ساز خوانشي تازه از اين متون و هويت بخش گفتمان پايداري و مناسبات بيروني و دروني آن باشد. در اين جستار با استمداد از رهيافت‌هاي مختلف نشانه‌شناسي، لايه‌هاي فكري و نشانه‌هايي همچون: بينامتنيت، زمان، مكان، شخصيت، روايت، مولف، شگردهاي كشف معاني اضافي به همراه رمزگانهاي موجود بعنوان مطالعه مورد پژوهانه در سروده‌هاي‌هارون‌هاشم رشيد و معين بسيسو، مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد تا آفاق تازه‏اي را در راستاي تصوير هويت بخش فلسطيني در برابر مخاطب سروده‏هاي آنان پديدار سازد. بر اساس اين رويكرد، رمزگانهاي مربوط به خالق اثر، زيباشناسي كلام، روابط بينامتني، زمان و مكان و فُرم اين سروده‌ها نمايان مي‌شود و در شعر آن دو، شماري از نقش‌ها و نشانه‌ها روايت مي‌شوند كه ارتباطي استوار با يكديگر دارند و دنياي پرتلاطم يك زندگي را بازسازي مي‌كنند و ميان نشانه‌هاي دلپذير و ناخوشايند در نوسان است. سروده هاي اين سرايندگان در برخي نمونه ها افزون بر سازه ها و عناصر درون متني بر عناصر فرامتن و سوانح زندگي مولف تكيه دارد كه از پربسامدترين نشانه‌هاي متني شعر آنها مي‌توان به نشانه زمان، شخصيت‌ و مكان اشاره كرد.