بررسي مؤلفه هاي نوستالژي در مقامات بديع الزمان همداني و حريري

نوستالژي عبارت است از دلتنگي به سبب دوري از وطن يا دلتنگي حاصل از يادآوري گذشته‌هاي خوشايند و درخشان. نوستالژي به ظاهر موضوعي جديد در ادبيات است، اما در واقع شوق بازگشت به وطن يكي از موضوعات اساسي در ادب عربي بود و از زمان هاي دور و عصر جاهلي، شاعران خاطرات خوب، معشوق، قبيله و خرابه هاي منزل يار را با حسرت ياد مي‌كردند. اين نوع ادبي در ادبيات دوره اموي و عباسي نيز رواج بيشتري يافت. مقامات بديع الزمان و مقامات حريري از نمونه متون عصر عباسي هستند كه در آنها مايه‌هاي نوستالژيك به چشم مي‌خورد. ما در اين پژوهش تلاش نموديم تا به بررسي مؤلفه‌هاي ‌نوستالژي در مقامات بديع الزمان و حريري بپردازيم. پژوهش مورد نظر در اين دو كتاب كه از متون نثري قديم ادب عربي محسوب مي‌شوند مي‌تواند به نوعي، اثبات وجود مولفههاي نوستالژي در متون قديم و بخصوص نثر باشد. در اين دو اثر مؤلفه‌هاي quot;حسرت ايام گذشته، دوري از وطن، ارزشهاي از دست رفته quot; و همچنين ضدنوستالژي، مشاهده مي‌شود. نيز مي‌توان اذعان كرد كه نوعي نوستالژي به نام quot;نوستالژي دروغين quot; در اين مقامات وجود دارد كه به نوعي، بيانگر استفاده‌ي ابزاري از اين مؤلفه‌ها به عنوان يكي از شگردهاي تكدي‌گري در آن زمان مي‌باشد.