تصويرگرايي در شعر سعدي يوسف بر اساس ديدگاه عزّالدّين اسماعيل (مطالعۀ موردي چهار قصيدۀ برگزيده از ديوان شاعر)

در دوره معاصر و با پيدايش شعر نو و يا شعر سپيد، بسياري از شاعران معاصر توجه به آرايه‌هاي ادبي و به كارگيري عبارت‌هاي پيچيده و موزون را تا حدي كنار گذاشته‌ و با هدف تاثيرگذاري قصيده و ارائه نقد اجتماعي و سياسي با زباني ساده، اشعاري را آفريده اند كه سرشار از تصاوير درهم تنيده و داراي وحدت موضوعي است. اين رويكرد در ادبيات معاصر به «النزعه التصويريه» يا تصويرگرايي موسوم شده است. تصويرگرايي به مفهوم گرايش شاعر به كاربست تصويرهاي داراي بُعد مكاني، زماني، حركت، رنگ، صدا و موسيقي و ... است. سعدي يوسف از شاعران معاصر عراق است كه اشعارش از جهت تصويرگرايي غني و پربار است. پژوهش حاضر با روش توصيفي تحليلي و با تكيه بر ديدگاه عز‌الدين اسماعيل به بررسي و تحليل چهار قصيده از اين شاعر از حيث تصويرگرايي پرداخته و به اين نتيجه رسيده است كه وي در آفرينش تصاوير شعري خود از تمام عناصر تصويرپردازي استفاده نموده و قصيده خود را همانند يك سكانس نمايشي جلوه مي‌دهد، در واقع وي تصويرگرايي را وسيله‌اي براي انعكاس نيازها و خواسته‌هاي جامعه عراق و جهان عرب قرار مي‌دهد.