فرآيند فرديت در داستان خسرو و شيرين (با تكيه بر شخصيت خسرو)

خسرو و شيرين دومين منظومه از پنج‌گنج نظامي و از زيباترين داستان‌هاي عاشقانه ادب فارسي است. اين داستان تاكنون از جنبه‌هاي گوناگون و با رويكردهاي متفاوت بررسي شده است. يكي از رويكردهايي كه در تحليل اين داستان تاكنون مغفول مانده، تطبيق آن با نظريه فرآيند فرديت از ديدگاه يونگ است. ازاين‌رو، هدف مقاله پيش‌ِرو، واكاوي كنش‌هاي شخصيت خسروپرويز و تحول شخصيت او و ديگر شخصيت‌هاي تأثيرگذار اين داستان، در طي اين مسير برپايه كهن‌الگوهاي آنيما و آنيموس، سايه، نقاب، خويشتن، پير خردمند و... با روش تحليلي‌ـ توصيفي است. نتيجه بررسي حكايت از آن دارد كه براي نيل به تفرد و يك‌پارچه‌سازي شخصيت خسرو، در جايگاه قهرمان داستان، ورود به عرصه ناخودآگاه الزامي است تا به‌وسيله نمايه‌هاي نمادين درون، قهرمان به خودشناسي دست يابد و تولدي ديگر در زندگي او حادث و مسير دست‌يابي به تاج و تخت و شيرين برايش هموار شود.