بهبود تناسب رفتار و گفتار قهرمانهاي داستان با شخصيت آنها از ويژگيهاي سبكي رمان نويسي دهه هشتاد

يكي از سطوح بررسيهاي سبك شناسي، سطح فكري يا محتوايي هر اثر ادبي است. براي نمونه در اين سطح، درمي يابيم كه شاعر يا نويسنده، برونگرا، درونگرا، فلسفه مدار، عرفانمدار، دينورز يا دين گريز و يا ... است. خوانندگان داستان همواره نوعي ثبات و انسجام در پرداخت شخصيتها و عناصر داستاني انتظار دارند. تناسب رفتار و گفتار شخصيتهاي داستاني يكي از توانمنديهاي نويسندگان رمان نويس است. در رمان نويسي معاصر، اين موضوع فراز و فرود زيادي داشته است. يكي از ويژگيهاي رمانهاي دهه هشتاد، بهبود اين تناسب است كه با الگوها و نظريات روانشناسي شخصيت از ديدگاه برخي نظريه پردازان شخصيت، از جمله يونگ، فروم، و آدلر مطابقت دارد. اين پژوهش با بررسي سه رمان از سه نويسنده دهه هشتاد (حسين سناپور، زويا پيرزاد و فريبا وفي) به بررسي بهبود اين تناسب ميپردازد.