سبك و ساختار دستوريِ جمله‌هاي ناقص در مثنوي مولانا

در جستجوي جذابيت مثنوي مولانا، نقش زبان و ساختار دستوري قابل چشم پوشي نيست. زبان و معنا در مثنوي توأمانند. ساختار دستوري زبان فارسي در مثنوي مولانا داراي برجستگيها، خلاف عادتها و منطق گريزيهايي است كه جز در همان نظام معنايي قابل بررسي نميباشد مولانا با استفاده از شگردِ حذف، داستانهاي پيشينيان را در زيباترين و شايد موجزترين شكل ممكن بيان نموده است. به قرينه‌‌هاي لفظي يا معنوي ميتوان عناصر و اجزاي جمله را حذف نمود. همين عنصر در زبان مولانا بگونه‌اي عمل مينمايد كه تبديل به عنصري سبك ساز ميشود. نكته اينكه «حذف» از خصايص سبك زباني شعر مولاناست. در اين مقاله حذفهاي هنري، در ساختار جمله سنجيده شده است و همين حذفيات تحت عنوان «جمله‌هاي ناقص» طبقه بندي شده است. كم‌كوشي در سؤال و جواب، برشمردن و توضيح ساختار جمله‌هاي بي‌فعل و جمله‌هاي بي‌شخص و نهاد و نشان دادن حذفهاي با قرينه و بي‌قرينه از نتايج اين پژوهش است.