تحليل كاربرد و ساختار صفت‌هاي اشاره، پرسشي و تعجبي در متون فارسي

صفت يكي از مقوله‌هاي زبان فارسي است كه انواعي دارد و از زواياي مختلف مورد بحث قرار مي‌گيرد. صفت‌هاي اشاره، پرسشي و تعجبي جزء صفت‌هاي غيربياني‌ هستند كه چه از نظر ساختار و چه كاربرد، از گذشته تاكنون با تحوّلاتي مواجه شده‌است. گاه كاربرد و ساختار پيشين را حفظ كرده‌است و با همان شيوه ادامه حيات داده‌اند، گاه نيز با تحوّلات اندك يا فراوان نسبت به دوره‌هاي پيشين، وارد حوزه زبان شده‌اند. تحليل اين صفت‌هاي سه‌گانه، با در نظر گرفتن سِير تاريخي آثار، واقعيّات تازه‌اي را فراروي خوانندگان قرار مي‌دهد. اين مقاله ذكر نمونه‌هاي متعدّد از متوني كه غالباً اثر برجسته عصر خويش‌ هستند، از يك سو، شكل كاربرد يا ساختار اين صفت‌ها را تحليل كرده‌است و از ديگر سو، اين امكان پيش روي خواننده قرار گرفته تا خود، تفاوت‌ها و طباق‌هاي هر دوره‌اي را نسبت به دوره پيشين دريابد و چون تحليل مقوله‌هاي دستوري به ميدان وسيعي نياز دارد، پژوهندگان اين مقاله را بر آن داشته تا پژوهش ميداني خود را گسترده‌تر كنند و آثار متعدّدي را بررسي نمايند.