ويژگيهاي سبك مينيماليسم در حكايتهاي كشف المحجوب هجويري

شتابزدگي انسان معاصر در بيشتر عرصه‌هاي زندگي، نتيجه گسترش ماشينيزم و تسلط تكنولوژي بر دنياي كنوني است. حاصل اين امر پديدآمدن مينيماليسم در معماري، نقاشي، پيكرتراشي، ادبيات و هنرهاي ديگر است. مينيماليسم در ادبيات سبك يا اصلي ادبي است كه بر پايه فشردگي افراطي و ايجاز بيش ‌از حد محتواي اثر ادبي بنا شده است. پيدايش مينيماليسم و داستانهاي كوتاهِ كوتاه، در غرب مقوله اي جديد به حساب مي آيد، اما در ادبيات كهن فارسي، حكايتهاي بسياري وجود دارد كه داراي ويژگيها و پارامترهاي داستان مينيمال است. برخي از اين ويژگيها عبارتند از: ايجاز و فشردگي، سادگي طرح و پيرنگ، محدوديت صحنه پردازي و شخصيتها و وقايع، بهره مندي از تم جذاب، بي پيرايگي زبان، سهل و ممتنع بودن و ايجاد مفاهيم پارادوكسيكال در داستان. كشف المحجوب هجويري، يكي از آثار عرفاني و ادبي فارسي است كه علاوه بر ويژگيها و ارزشهاي محتوايي، از نظر داستانپردازي نيز قابل تأمل و بررسي است. پرسشي كه اين مقاله براي پاسخگويي به آن نوشته شده اين است كه: آيا ساختار حكايتهاي كشف المحجوب با ويژگيهاي داستانهاي مينيماليستي مطابقت دارد يا خير. بنابراين، هدف مقاله حاضر، بررسي و تطبيق مختصات و ويژگيهاي داستانهاي مينيماليستي با حكايتهاي كشف المحجوب است تا نشان داده شود كه مينيماليسم و كوتاهگرايي در حوزه داستان، اگرچه امروز نمود بيشتري يافته است، اما ريشه در ادبيات كهن ايران دارد. نتيجه پژوهش اين است كه بيشتر حكايتهاي كشف المحجوب با ويژگيهاي داستانپردازي به سبك مينيماليسم مطابقت دارد.