درك شهروندان از معاني و تعاريف شادكامي (پژوهشي كيفي در استان ايلام)

The Meanings and Definitions of Happiness Among Citizens Sajad Moradi (A Qualitative Study in Ilam Province)

شادكامي به عنوان يك وضعيت اجتماعيِ مركب از ابعاد فردي (تجربه­ ي احساسات مثبت و رضايت از زندگي)، اجتماعي (همبستگي و تعاملات گرم اجتماعي) و ساختاري (وجود زمينه­ ها و پيش­ شرط­هاي لازم براي شكوفايي و تحقق قابليت­ هاي انساني) موضوعي مهم در سياست­گذاري­ هاي اجتماعي و رفاهي به شمار مي­رود. با عطف توجه به شواهد موجود از پايين بودن ميزان شادي در ايران و استان ايلام و نيز ضرورت درك معاني آن در ميان مردم جهت استفاده در برنامه­ ريزي­ ها و اقدامات مداخله­ اي، تحقيق حاضر كوشيده است معاني و تعاريف مردم استان ايلام از شادكامي را مطالعه كند. مباني مفهومي تحقيق در قالب رويكردهاي فلسفي، روان­شناختي و جامعه ­شناختي تدوين شده است تا پيچيدگي و چندبعدي بودن مفهوم شادكامي را پوشش دهد. تحقيق حاضر يك تحقيق كيفي در قالب پارادايم تفسيري و بر ساخت­ گرايي است كه داده­ هاي آن با استفاده از مصاحبه نيمه­ ساخت­ يافته در استان ايلام گردآوري شده­ اند. مشاركت­ كنندگان در تحقيق 36 نفر بوده و از طريق نمونه­ گيري هدفمند انتخاب شده­ اند. مصاحبه­ ها با روش تحليل مضموني مورد تحليل قرار گرفته­ و چهار مضمون از از آنها استخراج شده است كه عبارتند از آزادي كه مشتمل است بر دو مضمون فرعي آزادي منفي (رهايي از هر عامل ناخوشايندي كه مانع از آرامش و تحقق زندگي مطلوب شود) و آزادي مثبت (برخورداري از امكانات لازم جهت پرداختن به اهداف و اولويت­هاي زندگي)، انطباق به معناي تناسب و همخواني ميان ذهنيت و شرايط عيني فرد، رضايت از زندگي يا همان ارزيابي مثبت از زندگي و قدرت به معناي توانايي پذيرش و كنار­آمدن با مشكلات و امور ناخوشايند و پيامدهاي منفي آنها. بر مبناي تحليل نتايج، توصيه­ هاي سياستي شامل بازسازي اجتماع از طريق احياء و تقويت سرمايه اجتماعي، بهبود شرايط عيني زندگي در قالب راهبردهايي مانند اشتغال ­زايي و سرزنده ­سازي محيط، توجه بيشتر به مسئله عدالت و برابري توزيعي در سياست­گذاري­ هاي كلان و فراهم كردن شرايط دسترسي برابر به امكانات و فرصت ­هاي موجود در راستاي تحقق قابليت­ هاي فردي و بازانديشي در محتواي برنامه ­هاي نهادهاي رسمي آموزش و جامعه ­پذيري با محوريت تقويت اخلاق شهروندي، هويت­ هاي جمعي و ارزش‌هاي غايي تدوين گرديده است.

Happiness as a social condition consists of three aspects including personal (positive affect and life satisfaction), social (strong and supportive relations and social cohesion) and structural (necessary settings and preconditions for flourishing and actualization of human capabilities) It’s an important issue in social and welfare policies Regarding to the fact that happiness is not in an appropriate state in Iran and Illam province, its meanings among people should be understood and used in planning and interventional actions. Hence, the current research has been done to study the meanings and definitions of happiness from the citizens’ viewpoint of Ilam. The conceptual debates have been formulated in philosophical, psychological and sociological approaches to depict the sophisticated and multi-dimensional nature of happiness. The current research is a qualitative one in the interpretative and constructionist paradigm. The data have been gathered by semi-structured interviews. The participants are 36 persons who have been chosen by purposive sampling. The interviews have been First, happiness as liberty which has two sub-themes: negative liberty (being free from any unpleasant factor that is preventive of peace and good life) and positive liberty (having necessary facilities for pursuit goals and priorities of life). The Second theme is happiness as adjustment which means harmony and fitness between subjective and objective conditions of life. Third, happiness as life satisfaction or positive evaluation of life, and the forth one is happiness as power that being able to accept and dealing with troubles and unpleasant affaires and their negative consequences. Based on findings, policy recommendations have been formulated in four strategies including: reconstruction of community by rejuvenate and strengthen social capital, improve objective conditions of life by employment and livability of environment, paying more attention to justice and distributive equality in macro-level policymaking so that facilities and opportunities for actualization of personal capabilities be attainable fairly, and finally, rethinking in the content of those institutions’ programs that are responsible for education and socialization to reinforcement of citizenship ethics, collective identities and ultimate ends.