بررسي ميزان اميد به آينده و عوامل مؤثر بر آن در بين شهروندان تهراني

Assessing the Hope for the Future and its Effective Factors Among the Citizens of Tehran

اميد به آينده يكي از شاخص‌هاي كيفيت زندگي و رفاه اجتماعي است. پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان اميد به آينده و عوامل مؤثر بر آن در بين شهروندان تهراني انجام ‌شده است. پژوهش به روش پيمايشي و با استفاده از تكنيك پرسشنامه به اجرا درآمده است. جامعه آماري شامل شهروندان بالاي 18 سال ساكن در شهر تهران است. حجم نمونه 610 نفر و افراد نمونه به شيوه نمونه‌گيري مطبق و خوشه‌اي چندمرحله‌اي و تصادفي ساده انتخاب‌شده‌اند. نتايج توصيفي نشان مي‌دهد كه 54/3 درصد از شهروندان تهراني از اميد به آينده بالايي برخوردارند و مابقي از اميد نسبي و يا حداقلي برخوردار هستند. نتايج آزمون همبستگي نشان مي‌دهد كه همه متغيرهاي مستقل با اميد به آينده رابطه معناداري دارند. نتايج رگرسيوني حاكي از آن است كه از بين متغيرهاي مستقل، متغيرهاي نشاط اجتماعي با ضريب بتاي 0/415، احساس محروميت و احساس عدالت اجتماعي هركدام با مقدار بتاي 0/17 بيش‌ترين سهم را در تبيين متغير وابسته تحقيق (اميد به آينده) داشته‌اند. همچنين معادله پيش‌بيني ميزان اميد به آينده مي‌تواند 34/8 درصد از واريانس متغير وابسته را تبيين كند، به‌ عبارت‌ديگر متغيرهاي مستقل يادشده مي‌تواند بالاي يك‌سوم از ميزان اميد به آينده را در بين مردم شهر تهران تحت تأثير قرار دهند.

Hope for the future is one of the indicators of quality of life and social welfare. The study was conducted with the aim of determining the amount of hope and the factors affecting it among the citizens. The research was conducted by survey method. The statistical population includes citizens over 18 in Tehran. Sample size was 610 people and sampled individuals are selected by simple random sampling and multi-level cluster sampling. Descriptive results show that 54.3 percent of citizens have high hopes and the rest have relative or minimal hopes. the independent variables, it should be noted that the variables of social vitality (happiness), sense of security, satisfaction of needs is estimated at medium upward level, the variables of feeling of deprivation and the economic and social status at the medium level and the variables of sense of acceptability and religiosity at upper and the variable of sense of social justice is estimated at low-medium level. Correlation test results show that all independent variables have a meaningful relationship with hope for future. Regression results show that among independent variables, social vitality with a beta coefficient of 0/415, feeling of deprivation and feeling of social justice each of one with a beta of 0/17 percent have the most significant part in explaining the dependent variable of the research (hope for future). Also, the equation of predicting the rate of hope for future, can account for 34.8 percent of variance of dependent variable, in other words, the mentioned independent variables can affect more than one third of the amount of hope for the future among the people of Tehran.