تأثير تمرينات ثبات مركزي و زنجيره حركتي بسته بر تعادل پوياي دانش‌آموزان كم توان ذهني

زمينه و هدف: عقب‌ماندگي ذهني يكي از رايج‌ترين معلوليت‌هاي ذهني است كه با اختلال در حفظ تعادل در مبتلايان همراه مي‌باشد. هدف از اين تحقيق مقايسه تأثير برنامه تمريني ثبات مركزي و برنامه تمريني زنجيره حركتي بسته بر تعادل پوياي دانش‌آموزان كم‌توان ذهني بود. روش بررسي: در اين مطالعه نيمه تجربي كه بر روي 45 دانش‌آموز پسر كم‌توان ذهني انجام شد، آزمودني‌ها در سه گروه 15 نفره كنترل، ثبات مركزي و زنجيره حركتي بسته قرار گرفتند. گروه‌هاي تجربي 8 هفته و هفته‌اي سه بار تمرينات ثبات مركزي و زنجيره حركتي بسته را انجام دادند. در پيش‌آزمون و پس‌آزمون از تست برخاستن و رفتن براي اندازه‌گيري تعادل پوياي سه گروه استفاده شد. از آزمون آماري تحليل واريانس يكراهه براي بررسي تفاوت‌هاي بين گروهي استفاده شد. نتايج به‌دست آمده در سطح معني‌داري كمتر از 05/0 بررسي شدند. يافته‌ها: در نتايج آزمون تعادل پويا بين گروه‌هاي ثبات مركزي و كنترل (000/0=p)، زنجيره حركتي بسته و كنترل (006/0=p) و همچنين گروه‌هاي ثبات مركزي و زنجيره حركتي بسته (002/0=p) تفاوت معني‌داري مشاهده شد. نتيجه‌گيري: تمرينات ثبات مركزي و زنجيره حركتي بسته باعث بهبود تعادل ايستا و پوياي دانش‌آموزان كم‌توان ذهني شدند و از اين تمرينات مي‌توان براي بهبود تعادل در برنامه‌هاي توانبخشي دانش‌آموزان كم‌توان ذهني استفاده كرد.