مطالعه‌ي اثر ناپايداري زانو بر تعادل، الگوي راه رفتن، عملكرد فيزيكي، شاخص گام برداري پويا و كيفيت زندگي زنان مبتلا به استئوآرتريت زانو

زمينه و هدف: يكي از مشكلات رايج بيماران داراي استئوآرتريت، ناپايداري زانو مي­ باشد، كه عملكرد آن ها را تحت تأثير قرار مي­ دهد. هدف اين پژوهش، بررسي اثر ناپايداري خودگزارشي، بر پارامترهاي گام­ برداري، شاخص گام­ برداري پويا، تعادل و كيفيت زندگي بيماران داراي ناپايداري زانو بود. مواد و روش­ ها: در اين مطالعه­ ي مقطعي، 68 بيمار استئوآرتريتي با تأييد پزشك متخصص و معيارهاي ورود به مطالعه، در پژوهش شركت نمودند. 31 بيمار در گروه داراي ناپايداري و 37 بيمار در گروه بدون ناپايداري زانو قرار گرفتند. تست­ بِرگ براي ارزيابي تعادل؛ اثر كف­ پا براي ارزيابي الگوي گام‌برداري؛ WOMAC براي ارزيابي عملكرد؛ SF36 براي ارزيابي كيفيت­ زندگي؛ (UGT) Up and Go Test، بالا و پايين رفتن از پله و 40 متر راه رفتن براي ارزيابي عملكرد فيزيكي و تست گام­ برداري پويا، استفاده شد. براي مقايسه­ ي ميانگين­ ها از t مستقل با آلفاي 05/0 و فاصله اطمينان 95% استفاده گرديد. يافته­ ها: يافته­ ها نشان داد كه بين دو گروه در نمره­ ي بِرگ (016/0P=) و نمره­ هاي سه متغير مربوط به فعاليت­ هاي فيزيكي شامل (016/0P=) UGT؛ بالا و پايين رفتن از پله (05/0 P=و 027/0P=)، تفاوت معناداري وجود داشت. همچنين گروه­ ها تنها در بعد سفتي مفصلي WOMAC با هم تفاوت معنادار داشتند (004/0P=). اما، گروه­ ها در گام­ برداري پويا، الگوي گام­ برداري و كيفيت­ زندگي با هم تفاوتي نداشتند (05/0P gt;). نتيجه­ گيري: با مشاهده­ ي اثر ناپايداري مفصلي بر فاكتورهاي كليدي در انجام فعاليت­ هاي فيزيكي روزانه و پيشگيري از سقوط بيماران استئوآرتريتي زانو، به پزشكان و فيزيوتراپ­ ها توصيه مي­ شود تا قبل از هرگونه مداخله­ ي توان بخشي به شناسايي اين بيماران با ويژگي ناپايداري پرداخته و راهكارهاي مناسبي جهت بهبود آن طراحي نمايند.