مقايسه تاثير تمرين تكليف‌مداربا فعاليت‌هاي معمول در كلاس تربيت‌بدني بر رشد مهارت‌هاي درشت كودكان دچار اختلال هماهنگي رشدي

هدف پژوهش حاضر، مشاهده تأثير هشت هفته مداخله تمريني قابل‌اجرا بر رشد مهارت‌هاي جابه‌جايي و دستكاري،در ساعات درس تربيت‌بدني مدارسو براساس رويكرد تكليف‌مدار بود. اين پژوهش روي30 كودك دختر و پسر هفت تا نُه سالهدچار اختلال هماهنگي رشدي شهر تهران انجام شد. مطالعه حاضر به‌شكل نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و با دو گروه مداخلهتكليف‌محور (15 نفر) و فعاليت معمول (15 نفر) در جريان كلاس تربيت‌بدنياجرا شد. ابزارهاي جمع‌آوري اطلاعات، پرسش‌نامه تشخيصي اختلال هماهنگي رشدي و آزمون مهارت‌هاي حركتي درشت دو بودند. اطلاعات ازطريق آزمون‌ تحليل واريانس بين‌گروهي با اندازه‌گيري‌هاي تكراري تجزيه‌‌وتحليل شد. نتايج نشان داد كهتمرين در كلاس تربيت‌بدني به روش تكليف‌مدار به‌صورت معناداري نسبت به تمرين به روش معمول، باعث افزايش عملكرد در خرده‌مقياس‌هاي دستكاري (P lt;0.05) به‌جز مهارت ضربه به توپ با دست (F=2.226, P=0.147) و خرده‌مقياس‌هاي جابه‌جايي (P lt;0.01) به‌جز مهارت لي‌لي‌كردن (F=2.869, P=0.101) مي‌شود. همچنين، نتايج نشان داد كه براي كودكان دچار اختلال هماهنگي رشدي، مداخله تمريني به روش تمرين اختصاصي مهارت و براساس رويكرد بوم‌شناختي تكليف‌مدار، بر تمرين به‌شكل عمومي با تأكيد بر توانايي­هاي عمومي ارجحيت دارد؛ بنابراين، توصيه مي‌شود در برنامه‌ريزي تمريني اين كودكان، معلمان تربيت‌بدني به طراحي تكليف‌مدار توجه كنند.