وصف‌ناپذيري جمال در غزليات شمس

مقاله حاضر، با هدف تببين توصيف ناپذيري جمال از منظر غزليات شمس تهيه و تنظيم شده است. بر اين مبنا ضمن رجوع به مطالعات استتيك و بهره مندي از نظريات فلاسفه قديم، متفكران و محققان علم الجمال، درباره جمال و زيبايي، با نگاهي گذرا به منشأ و درك زيبايي، به زيبايي شناسي مولانا پرداخته و در آن از تجاذب زيبايي، زيباشناسي معنوي، بي مانندي زيبايي مطلق، شناخت ناپذيري زيبايي مطلق انسان و زيبايي، زيبايي سخن و بيان، سخن گفته‌ايم. در نهايت وصف ناپذيري جمال و انعكاس زيبايي مطلق، در زيبايي‌هاي محسوسات را در تصويرهاي شاعرانه ديوان كبير پي گرفته‌ايم. سرانجام به اين نكته دست يافته‌ايم كه اولاً مولانا، در كنار فلاسفه و محققان از زيبايي در چارچوب حكمت ذوقي سخن گفته و ثانياً باور ندارد كه انسان بتواند زيبايي را، آن چنان كه هست وصف نمايد او اين ناتواني را به دليل مطلق بودن زيبايي از سويي و از ديگر سوي به دليل در اختيار نداشتن ابزار مناسب براي شناخت زيبايي مي‌داند.