بررسي گفتمان مكاشفه در «رساله لوايح» عين القضات همداني بر اساس رويكرد نقشگرايي

«رساله لوايح» يكي از آثار برگزيده در بستر مكتب عرفاني «كشف و شهود» است كه در تبيين «مراتب مكاشفه» نگاشته شده است. در غلبه‌ نظام گفتماني مسلط بر اثر يعني «گفتمان عشق شهودي و مكاشفه‌ عياني»، يكي از رويكردهاي گفتماني متمايز آن را بايد در شيوه‌ حضور مشاركين محوري گفتمان در قالب اضلاع سه گانه‌ مثلث عشق جستجو كرد. عين القضات همداني با ارائه‌ گفتماني چندبعدي با محوريت «عاشق»، ارتباط متقابل وي با «معشوق» و واسطه گري «عشق»، سعي در بيان «عشق شهودي» با ديدگاه منحصر به فرد و شاعرانه‌ خود دارد. با توجه به هدف غايي مؤلف از عشق شهودي، يعني «مكاشفه‌ عياني»، «يكي شدن با معشوق» و در نهايت «فناي افعالي و صفاتي»، آنچه كه در مورد عاشق اهميت دارد «محو، فنا و اتحاد» است. از اين رو اين مشارك به اقتضاي استعداد روحي خود در هر يك از مراتب مكاشفه، حالات عاطفي خاصي را تجربه مي كند.در اين پژوهشِ «توصيفي تحليلي» سعي شده است با تأكيد بر دستور نقشگراي هليدي، بارزترين حالات عاطفي موجود در متن نسبت به مشارك مركزي گفتمان، در هر يك از مراتب مكاشفه براساس «التباس» و «تجلي ذات بلاكيف» بررسي شود.