اثر هشت هفته تمرين تناوبي سرعتي بر ظرفيت اكسايشي و ضداكسايشي قلب، كبد و عضلۀ اسكلتي موش‌هاي صحرايي نر ويستار

هدف پژوهش حاضر بررسي اثر هشت هفته تمرين تناوبي سرعتي بر سطوح آنزيم آنتي‌اكسيداني گلوتاتيون پراكسيداز (GPX) و شاخص استرساكسايشي مالون‌دي‌آلدئيد (MDA)، در بافت‌هاي قلب، كبد و عضلۀ دوقلوي موش‌هاي صحرايي نر ويستار بود. سيزده سر موش صحرايي نر نژاد ويستار (ميانگين وزني 18.68 ± 225.88 و سن هشت هفته) به‌طور تصادفي به دو گروه كنترل (تعداد = شش) و تمرين تناوبي سرعتي (تعداد = هفت) تقسيم شدند. پروتكل تمرين تناوبي سرعتي با سرعت 30 الي 45 متر در دقيقه دويدن روي نوارگردان مخصوص جوندگان، به‌مدت 10 وهله يك دقيقه‌اي با دو دقيقه استراحت فعال بين وهله‌ها در هفتۀ اول شروع شد و در پايان هفته پنجم، به سرعت 75 الي 80 متر در دقيقه به‌مدت يك دقيقه با هفت تكرار و سه دقيقه استراحت فعال رسيد و اين شدت تا پايان دوره ثابت باقي ماند. نتايج تجزيه‌وتحليل آزمون تي مستقل نشان داد كه تمرين‌هاي تناوبي سرعتي منجر به كاهش معنادار سطوح آنزيم گلوتاتيون­پراكسيداز در بافت قلب(P=0.001) ، كبد (P=0.002) و عضله دوقلو (P=0.006) نسبت به گروه كنترل شد. همچنين، سطوح مالون‌دي‌آلدئيد بافت قلب در گروه تمريني در مقايسه با گروه كنترلبه‌طور معناداري افزايش يافت (P=0.001)، براساس يافته‌هاي پژوهش حاضر، بافت‌هاي مختلف پاسخ‌هاي اكسايشي متفاوتي نسبت به فعاليت ورزشي مشابه از خود نشان مي‌دهند و تمرين‌هاي تناوبي سرعتي بافت قلب را بيش از بافت‌هاي كبد و عضله دوقلو تحت‌فشار اكسايشي قرار مي‌دهند.