پاسخ فاكتورهاي فيبرينوليتيك به پروتكل‌هاي مختلف فعاليت مقاومتي

هدف پژوهش حاضر بررسي پاسخ فاكتورهاي فيبرينوليتيك به پروتكل‌هاي مختلف فعاليت مقاومتي بود. با اين هدف، 10 مرد سالم (سن 2.2 ± 24.7 سال، قد 7 ± 177 سانتي‌متر و وزن3±77.7 كيلوگرم) و آشنا به تمرين‌ با وزنه، در چهار جلسه جداگانه به فاصله يك هفته در اين پژوهش شركت كردند. پس از تعيين حداكثر قدرت در جلسه اول، آزمودني‌ها در سه جلسه به‌صورت تصادفي سه فعاليت قدرتي استقامتي (سه ست، 15 تكراري با 55% يك تكرار بيشينه و يك دقيقه استراحت)، هايپرتروفي (سه ست، 10 تكراري با 70% يك تكرار بيشينه و دو دقيقه استراحت) و قدرتي را (سه ست چهار تا پنج تكراري با 85 درصد يك تكرار بيشينه و سه دقيقه استراحت) اجرا كردند. نمونه‌هاي خوني براي اندازه‌گيري فعال‌كننده پلاسمينوژن بافتي (tPA) و مهاركننده فعال‌كننده پلاسمينوژن (PAI1) قبل و بلافاصله بعد از فعاليت گرفته شدند. نتايج نشان داد كه پروتكل‌هاي فعاليت مقاومتي باعث افزايش معنادار سطـوح tPA شد (P=0.007)؛ اما در سطوح PAI1 تغييري ايجاد نكرد (P=0.529 ). مقايسه پاسخ هاي متغيرهاي فيبرينوليتيك به سه جلسه فعاليت نشان داد كه افزايش سطوح t-PA به‌دنبال پروتكل قدرتي– استقامتي نسبت به دو پروتكل ديگر بيشتر بود. براساس يافته‌ها، فعاليت مقاومتي موجب افزايش فعاليت سيستم فيبرينوليزيز و كاهش تشكيل ترومبوز مي‌شود و اين اثرها در پروتكل فعاليت استقامتي – قدرتي بيشتر است.