تأثير فعاليت ورزشي تناوبي شديد انسدادي بر عملكرد سيستم ضداكسايشي و شاخص‌هاي آسيب سلولي زمان‌هاي بازيافت در زنان غيرفعال

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثر يك جلسه فعاليت ورزشي تناوبي شديد همراه با انسداد بر عملكرد سيستم ضداكسايشي و شاخص‌هاي آسيب سلولي زمان‌هاي بازيافت در زنان غيرفعال بود. 14 زن دانشجوي غيرفعال دانشگاه خوارزمي با (ميانگين قد 6.69±161.21 سانتي‌متر، وزن 6.81±58.92 كيلوگرم، سن 1.86±25.57 سال، شاخص توده بدني2.53±22.48 كيلوگرم بر مترمربع و حداكثر اكسيژن مصرفي4.87±39.87 ميلي‌ليتر/ كيلوگرم/ دقيقه) به‌صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي به دو گروه انسدادي (هفت نفر) و غيرانسدادي (هفت نفر) تقسيم‌بندي شدند. قبل، بلافاصله، سه ساعت و 48 ساعت پس از انجام آزمون از آزمودني‌ها خون‌گيري شد تا ميزان آنزيم ضداكسايشي و شاخص‌هاي آسيب سلولي ازطريق روش آزمايشگاهي الايزا مشخص شود. از آزمون كلموگروف اسميرنوف براي بررسي طبيعي‌بودن توزيع داده‌ها استفاده شد. همچنين، از آزمون‌هاي تحليل واريانس آنوا با اندازه‌گيري مكرر دوراهه با عامل بين‌گروهي در سطح معنادار(P 0/05) استفاده گرديد و درصورت وجود اختلاف معنادار از آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. نتايج پژوهش حاكي از آن بود كه پس از يك جلسه فعاليت ورزشي تناوبي شديد، بين گرو‌ه‌هاي انسدادي و غيرانسدادي در ميزان گلوتاتيون ردوكتاز تفاوت معنادار وجود نداشت. همچنين، در ميزان لاكتات دهيدروژناز گروه‌هاي انسدادي و غيرانسدادي تفاوت معنادار نبود؛ اما در ميزان كراتين كيناز گروه‌هاي انسدادي و غيرانسدادي تفاوت معنادار بود و ميزان آن در گروه انسدادي افزايش يافت. به‌طوركلي، به‌نظر مي‌رسد كه فعاليت ورزشي تناوبي شديد انسدادي توانسته است ميزان آسيب سلولي را در گروه انسدادي به‌طور معناداري افزايش دهد.