تأثير تمرين تناوبي شديد و تداومي با شدت متوسط بر بيان ژن‌هاي PGC1α و VEGF در بافت قلبي موش‌هاي نر ويستار

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير دو شيوه تمريني تناوبي شديد و استقامتي تداومي با شدت متوسط بر بيان ژن PGC1α و VEGF، در بافت قلبي موش‌هاي نر ويستار بود. در اين مطالعه تجربي، 24 سر رت نر نژاد ويستار به‌صورت تصادفي به چهار گروه كنترل پايه (تعداد = شش)، گروه كنترل هشت هفته بدون تمرين (تعداد = شش)، گروه تمرين تناوبي شديد (تعداد = شش) و گروه تمرين استقامتي تداومي (تعداد = شش) تقسيم شدند.پروتكل‌‎هاي تمريني پس از دو هفته آشناسازي، به‌مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه اجرا شدند. پروتكل تمرين استقامتي تداومي با شدت 15 تا 30 متر در دقيقه و به‌مدت 15 تا 60 دقيقه و پروتكل تمرين تناوبي شديد با شدت 28 تا 55 متر در دقيقه و زمان كلي 15 تا 23 دقيقه، مطابق اصل اضافه‌بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين، رت‌ها بافت‌برداري شدند و ميزان بيان متغيرها به روش RT-PCR سنجيده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماري تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي، در سطح معناداري 0/05 تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج نشان داد كه انجام هر دو نوع تمرين به‌مدت هشت هفته موجب افزايش معنادار بيان ژن PGC1α (0.001 =P ) در عضله قلبي موش‌هاي نر ويستار مي‌شوند؛ اما باوجود افزايش بيان ژن VEGF به‌دنبال هر دو نوع تمرين، تفاوت معناداري بين گروه‌هاي تمريني و كنترل مشاهده نمي‌شود (0.066 =P ). به‌نظر مي­­رسد كه هر دو تمرين استقامتي تداومي و تناوبي شديد باعث تسهيل و فعال‌شدن آبشار سيگنالي بالادستي فرايند آنژيوژنز (PGC1α) در عضله قلب رت‌ها مي‌شوند؛ اما ميزان VEGF كه عامل اصلي و نهايي اين سازگاري است، افزايش معناداري نمي‌يابد.