اثر حفاظتي تمرين ورزشي تداومي و تناوبي بر كورتيكوسترون، وزن‌گيري و نااميدي رفتاري در رت‌ها به‌دنبال يك دوره استرس مزمن غيرقابل‌پيش‌بيني

افسردگي يكي از شايع‌ترين اختلالات روانپزشكي است. احتمالاً انجام يك دوره تمرين ورزشي قبل از مقابله با شرايط استرس‌زا مي‌تواند در كاهش علائم فيزيولوژيك و عملكردي افسردگي مؤثر باشد. با توجه به انواع روش‌هاي تمرين ورزشي، هدف اين پژوهش بررسي اثر حفاظتي دو نوع تمرين تداومي و تناوبي شديد بر كورتيكوسترون، وزن‌گيري و نااميدي رفتاري در رت‌ها به‌دنبال يك دوره استرس مزمن غيرقابل‌پيش‌بيني بود. تعداد 30 سر موش نر ويستار (نُه هفته، وزن20±200 گرم) به سه گروه تمرين تداومي، تمرين تناوبي و بي‌تمرين تقسيم شدند. تمرين به‌صورت پيشرونده شامل دويدن روي نوارگردان بود كه پنج روز در هفته و به‌مدت شش هفته به‌صورت فزاينده اجرا شد. تمرين تناوبي شامل دو تا شش وهله دودقيقه‌اي با سرعت 38 تا 42 متر بر دقيقه و تمرين تداومي نيز 22 تا 42 دقيقه با سرعت 23 تا 27 متر بر دقيقه بود. بعد از دوره تمرين، موش‌ها درمعرض سه هفته استرس قرار گرفتند. در پايان، آزمون شناي اجباري اجرا و ميزان كورتيكوسترون پلاسما اندازه‌گيري شد. وزن موش‌ها نيز هر هفته اندازه‌گيري مي‌شد. نتايج نشان داد كه گروه تداومي نسبت به گروه بي‌تمرين به‌صورت معناداري كورتيكوسترون پايين‌تر و بي‌حركتي كمتري در شناي اجباري دارند؛ بااين‌حال، موش‌هاي هر سه گروه به‌صورت معنا‌داري وزن‌گيري بسيار كمتري در دوره استرس نسبت به دوره تمرين دارند. درمجموع، تمرين تداومي اثر محافظتي قابل‌قبولي بر كورتيكوسترون ترشح‌شده و همچنين، بهبود نااميدي دارد؛ بااين‌حال، هيچ‌يك از دو نوع تمرين بر بهبود وزن‌گيري موش‌ها مؤثر نيستند.