راهكارهاي مترجمان در انتقال گويش شخصيت‌هاي رمان (مطالعۀ موردي ترجمه‌هاي رمان چهرۀ مرد هنرمند در جواني)

يكي از چالش‌هاي پيش روي مترجمان رمان، بازآفريني نشانه‌هاي گويش در گفتار شخصيت‌هاست. گفتار آميخته به گويش، اطلاعات مهمي راجع به هويت، پيشينۀ فرهنگي و جايگاه اجتماعي شخصيت‌ها فراهم مي‌آورد و از اين رو، بي‌توجهي مترجم در انتقال آن، خوانندۀ متن مقصد را از درك صحيح چارچوب گفتماني متن اصلي محروم مي‌سازد. به‌طور كلي، بازآفريني گويش‌آميختگي گفتار شخصيت‌ها به كمك دو راهكار استاندارد/ساده‌سازي و جبران انجام مي‌گيرد. استفاده از راهكار جبران، منجر به بازتوليد بخشي از گفتار گويش‌آميخته مي‌شود، در حالي كه استفاده از راهكار استاندارد/ساده‌سازي، در بيشتر موارد، گونۀ گويشي را به گونۀ نوشتاري تقليل مي‌دهد. مقالۀ حاضر به تبيين كاركرد راهكارهاي مذكور، در انتقال نشانه‌هاي گويش انگليسيِ ايرلندي در دو ترجمۀ رمان چهرۀ مرد هنرمند در جواني مي‌پردازد. طبق نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش، در سطح واژگاني، مترجمان از هر دو راهكار براي انتقال گفتار گويش‌آميخته بهره گرفته‌اند، با اين تفاوت كه مترجم دوم (منوچهر بديعي) در مقايسه با مترجم اول(پرويز داريوش) از راهكارهاي جبراني متنوع‌تري جهت انتقال نشانه‌هاي گويش‌آميختگي استفاده كرده است. در سطح دستور زبان، هر دو مترجم، در اغلب موارد بر راهكار استاندارد/ساده‌سازي متمركز شده‌اند و از انتقال ويژگي‌هاي دستوري انگليسيِ ايرلندي چشم‌پوشي كرده‌اند.