رويكردي نو از طريق ترجمه براي تحليل تاريخي انتقال گفتمان‌ها و نظريه‌ها

ترجمه نقش بسيار مهمي در تحول تفكر ايرانيان در دوران معاصر داشته است. با وجود اين، در زبان فارسي پژوهش‌هاي تاريخي اندكي درباره چگونگي انتقال تفكرات وگفتمان‌هاي غربي و شيوه دريافت آن‌ها صورت گرفته و در همين پژوهش‌هاي اندك نيز اغلب ذكري از ترجمه و نقش مترجمان و ديگر عاملان ترجمه به ميان نيامده است. مقاله حاضر مي‌كوشد بر انتقال گفتمان‌هاي معاصر به‌عنوان حوزه‌اي مهم در تاريخ‌نگاري ترجمه در ايران تأكيد كرده و آن را به‌عنوان حوزه‌اي ضروري براي پژوهش به محققان مطالعات ترجمه پيشنهاد كند. در اين راستا از ميان متدلوژي‌هاي مختلف حوزه تاريخ‌نگاري، «تاريخ‌نگاري دريافت» كه يكي از اشكال «نظريه دريافت» مي‌باشد و در حوزه مطالعات تاريخي به‌كار گرفته شده است، به‌عنوان يكي از رويكردهاي مناسب براي بررسي انتقال گفتمان‌ها در ايران پيشنهاد مي‌شود. بدين‌منظور ابتدا برخي آرا درباره انتقال گفتمان‌ها را مطرح كرده و سپس به مباحث جاري در حوزه تاريخ‌نگاري ترجمه اشاره مي‌كنيم و در پايان به شرح و بسط نظريه دريافت و كاربرد آن در حوزه تاريخ‌نگاري ترجمه، به‌ويژه بررسي تاريخي انتقال گفتمان‌ها از طريق ترجمه، مي‌پردازيم.