از اصالت زن تا تداوي روحي طبيعت: شفاي نيايي در اكنون زمان دل گشودن است اثر آليس واكر

تحقيق حاضر به بررسي دو مفهوم انتقادي اصالت زن و تداوي روحي طبيعت در يكي از رمانهاي آليس واكر باعنوان اكنون زمان دل گشودن است مي پردازد كه در سال 2004 به چاپ رسيد. مفهوم اصالت زن از ديد واكر رويكردي جهانشمول و غيرجدايي‌طلب است كه بر اهميت اجتماع،‌ يكپارچگي و احياي زنان تأكيد مي‌كند. اما اصالت زن فقط نوعي نقطۀ آغاز به حساب مي‌آيد. واكر درادامه پروژۀ خود براي توانمندسازي زنان، تداوي روحي طبيعت را معرفي كرد، مفهومي مستقل از بدن كه تجسم نوعي انرژي پويا است و براي آسايش فرد ضرورت دارد. تجليل وي از پيوند ذاتي ميراث آمريكاآفريقايي ها با فرهنگ بومي امريكا و تمركزش بر وابستگي معنوي بين همۀ عناصر زندگي از جمله خصوصيات مرحلۀ دوم زندگي حرفه‌اي آليس واكر در نقش يك نويسنده است. رمان اكنون زمان دل گشودن است نشانه‌ ورود او به اين مرحلۀ فكري جديد است، مرحله ‌اي كه مشخصۀ آن تجليل از تقدس و يكپارچگي حاصل‌ از اتصال «انسان» با كل «هستي» است. او در مورد اهميت ارتباط واقعي با طبيعت و محيط اطراف در حكم پيش‌نيازي براي يكپارچگي جسمي و عاطفي توضيح ديگري نداده است. اين مقاله به فرايند مشقت‌بار سفر شخصيت اول داستان براي كشف خود مي پردازد كه با هدف التيام جسمي و معنوي انجام مي‌گيرد. خودبازسازي نهايي شخصيت اول داستان از طريق رجعت داوطلبانۀ او به طبيعت صورت مي‌گيرد. اين استقلال تازه‌به‌دست‌آمده باعث مي شود كه شخصيت‌ها نظم نمادينِ سركوبگر را بي‌ثبات سازند، از تروما جان سالم به در برده و انرژي بازيابي شده خود را برعليه گسستگي ذهن به كار گيرند.