سوابق تحصيلي و آزمون‌هاي سراسري جايگزين نظام كنكورمحور: چرايي، چيستي و چگونگي تغيير

در عصر حاضر، نياز مبرم به پاسخگويي معتبر و تضمين كيفيت، توجه متخصصان را به آن دسته از شيوه‌هاي سنجش و اندازه‌گيري جلب نموده كه ارتقاي كيفيت يادگيري و ريشه‌كن‌شدن آرايه‌اي از آثار و عواقب نامطلوب واردشده بر برنامۀ درسي و آموزش/يادگيري را به ارمغان آورده است. در ايران انتقادهايي كه اخيراً به پاسخگويي آزمون‌محور وارد شده موج اصلاحاتي را در نظام ديرينۀ سنجش و پذيرش دانشجو به‌همراه داشته است؛ موجي كه در سال 1386 با تصويب «قانون پذيرش دانشجو» به اوج خود رسيد. اما پيشينۀ پژوهشي مرتبط حاكي از آن است كه موفقيت اغلب به آن اندازه كه اميد آن مي‌رود، حاصل نمي‌شود. دلايل چنين ناكامي‌هايي معمولاً پس از اجرا يا در مراحل پاياني آزموني تحول‌يافته بررسي شده و «ارزشيابي مقدم بر تجربه يا ارزشيابي فاز سياست‌گذاري» همچنان مغفول مانده است. پژوهش كنوني براساس مصاحبه‌هاي دقيق با جمعي از سياست‌گذاران و حاميان تغيير كنكور سراسري به اين مهم پرداخته است. براساس نتايج تحليل محتوايي مصاحبه‌ها، سياست‌ها و چشم‌اندازهاي اين تغيير بر سه محور اصلي استوار است: 1. آزمون جديد به‌عنوان اهرم مولد آثار و پيامدهاي مطلوب در كل نظام آموزشي؛ 2. تغيير پارادايم روان‌سنجي به فرهنگ سنجش آموزشي؛ 3. چالش‌هاي نظام جديد پذيرش. برخلاف تغيير ديدگاه‌ها، سياست‌گذاران در عمل همان سياست‌هاي گزينشي سابق را براي جايگزين كنكور دنبال كرده كه با وجود چالش‌ها و تهديدهاي موجود، محتمل است آن را به ابزاري نامناسب جهت پيشبرد اهداف ايده ‏آل تبديل نمايد.