نمود دستوري در گويش لري بختياري

اين نوشتار با رويكردي توصيفي به بررسي نمود دستوري در گويش بختياري مي پردازد و هدف آن شناخت انواع نمود دستوري، تظاهر واژ نحوي آنها و تفاوت نمود در اين گويش با زبان فارسي است. اين پژوهش بر اساس چارچوب نظري كامري (1976) انجام شده است. داده هاي زباني از گفتار مردم سالخورده، بي سواد و تك زبانۀ روستاي دهنو در شهرستان كوهرنگ استان چهارمحال و بختياري به دست آمده است. اين افراد، به دليل اينكه كمتر تحت تأثير عوامل تغيير زبان قرار گرفته اند و نفوذ زبان فارسي در گفتارشان كمتر مشهود است، انتخاب شده اند و اين امر محققان را در به دست آوردن اطلاعاتي بومي‌تر و خالص‌تر ياري رسانده است. در اين راستا، گفتار گويشوران ضبط و گاهي هنگام گفت و گو با آنها جملاتشان يادداشت برداري شد. اين داده هاي زباني آوانويسي شده و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در اين گويش ابزارهاي بيان انواع نمود هاي ناقص ، تام و كامل مورد تحليل قرار گرفته و نمود ناقص هم به نمود هاي استمراري، عادتي و تكرار تفكيك شده است. ابزار هاي بيان مقولۀ نمود در اين گويش، شكل صرفي افعال در زمان هاي مختلف و افعال كمكي هستند. در گويش بختياري همانند زبان فارسي تمايز نمودي بين نمود ناقص، تام و كامل به صورت حضور و عدم حضور تكواژ قابل تشخيص است.