بررسي تأثير زبري‌هاي موضعي در كنترل و كاهش آبشستگي موضعي تكيه گاه پل

يكي از مهم­ترين مباحث مهندسي رودخانه آبشستگي موضعي در تكيه­گاه­هاي پل است كه به­صورت گسترده­اي در شش دهه گذشته مورد مطالعه قرار گرفته است. دليل اين امر تخريب اكثر پل­ها به دليل آبشستگي موضعي اطراف پايه و تكيه­گاه آن­ها مي­باشد و نه به دليل سازه­اي. از اين رو يافتن راهكاري براي كاهش عمق آبشستگي از اهميت خاصي برخوردار است. در روشﻫﺎي ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻨﺪه اﻟﮕﻮي­ﺟﺮﯾﺎن، ﮐﻨﺘﺮل آﺑﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﻗﺪرت ﺟﺮﯾﺎن­هاي موثر در آبشستگي ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد. از جمله اﯾﻦ روشﻫﺎ ﻣﯽﺗـﻮان ﺑـﻪ زبري­هاي موضعي اﺷﺎره ﮐﺮد. در اين تحقيق كه آزمايشات در شرايط آبشستگي آب­زلال و بر روي تكيه­گاه نيم­دايره­اي انجام شد، اثر زبري­هاي موضعي در عمق­هاي مختلف و فواصل متفاوت و با ضخامت ثابت، مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه اين زبري­­ها در كاهش عمق آبشستگي و همچنين تأخير در روند آبشستگي موثر بوده است. به طوري كه وجود يك مقدار بهينه براي فاصله بين زبري­ها سبب افزايش عملكرد زبري­ها شده است. همچنين در بهينه­ترين فاصله بين زبري­ها هر چه عمق زبري افزايش يابد موجب كاهش بيشتر عمق آبشستگي و  تأخير بيشتر در روند آن خواهد شد.