رابطة ويژگي هاي شخصيتي با رفتارهاي پرخاشگرانه در رانندگان وسايل نقلية سواري

زمينه و هدف: با توجه به اهميت حوادث و سوانح رانندگي و عوامل انساني ايجاد كننده آن، هدف از پژوهش فوق، بررسي ويژگي هاي شخصيتي، پرخاشگري و ادراك خطر رانندگان به عنوان متغيرهاي مرتبط با رفتار رانندگي پر خطر است. روش: اين پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي است و جامعه آماري آن شامل كليه رانندگان شهر قزوين است كه از اين ميان تعداد 387 (315 مرد و 72 زن) نفر با روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از نسخه كوتاه پرسشنامه شخصيتي نئو كاستا و مك كرا (1989)، پرخاشگري باس و پري (1992)، ادراك خطر رانندگي آلبرگ و راندمو (2001) و رفتار رانندگي منچستر (1990) استفاده شد. يافته ها: روان رنجوري به عنوان يكي از ويژگي هاي شخصيتي، به همراه پرخاشگري ارتباط معنادار مثبت و ساير ويژگي هاي شخصيتي يعني برون گرايي، دل پذير بودن، انعطاف پذيري و مسئوليت پذيري، به همراه ادراك خطر ارتباط معنادار منفي با مؤلفه هاي رفتار رانندگي پرخطر لغزشها، تخلفات عمدي، اشتباهات و تخلفات غير عمدي) دارند. همچنين، 33. از لغزشها، 0/31 از تخلفات عمدي، 0/26 از اشتباهات و 23/. از تخلفات غير عمدي (مؤلفه هاي رانندگي پرخطر) از طريق ويژگي هاي شخصيتي، پرخاشگري و ادراك خطر پيش بيني شده است. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه ويژگي هاي شخصيتي، ميزان پرخاشگري و ادراك خطر در رفتار رانندگي پر خطر تأثير داشته و مداخله مؤثر در اين زمينه مي تواند مفيد باشد.