تأثير قانون آيين دادرسي كيفري مصوب 1392 بر امكان مطالبه خسارات معنوي و عدم نفع در نظام حقوقي ايران

قانون آيين دادرسي كيفري مصوب 1392 از چند جهت بر قلمرو خسارات معنوي و عدم نفع تاثير گزار بوده است. از يك‌سو، دامنه مسئوليت مدني اشخاص در قبال خسارات معنوي وارد به زيان ديده گسترش‌يافته است، توضيح اينكه به‌موجب ماده 14 قانون مذكور، لطمه به هر دو قسم سرمايه معنوي و صدمات روحي، موجب مسئوليت مدني فاعل زيان مي گردد. از سوي ديگر، قلمرو قابليت جبران خسارات معنوي و عدم نفع و به تعبيري، قلمرو مسئوليت مدني اشخاص به‌شدت كاهش‌يافته است. بدين توضيح  در مواردي كه ديه پرداخت و يا تعزير منصوص شرعي به اجرا گزارده مي شود، اين دو قسم خسارت، قابليت جبران ندارند. قانون‌گذار در خسارات عدم نفع، پا را از اين هم فراتر گذاشته و خسارات مذكور را صرفاً در صورتي قابل جبران دانسته كه بر اين دسته از خسارات، اتلاف صدق كند. نهايتاً قلمرو و طرق جبران خسارت معنوي گسترش‌يافته و به‌موجب تبصره 1 ماده 14 قانون آيين دادرسي كيفري خسارات معنوي هم از طريق مالي و هم از طريق غيرمالي قابل جبران است.