اثربخشي آموزش كنترل رفتارهاي هيجان خواهي بر كاهش ارتكاب به رفتارهاي پرخطر در رانندگي

زمينه و هدف: مطالعات مختلف به نقش انسان به عنوان مهمترين عامل در مقوله بي نظمي هاي ترافيكي و به ويژه در تخلفات و تصادفات ترافيكي اشاره كرده اند و اصولا در تصادفات جاده اي چهار عامل انسان، جاده و وسيله نقليه و محيط به عنوان اجزاي اصلي شناخته مي شوند و كيفيت و كميت جابجايي ها تحت اثر اين سه عامل قرار خواهد گرفت. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي آموزش كنترل رفتارهاي هيجان خواهي بر كاهش ارتكاب به رفتارهاي پرخطر در رانندگي بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي و جامعه آماري شامل كليه رانندگان داراي 30 امتياز منفي در سه ماهه اول سال 1395 به تعداد 102 نفر بوده است در اين تحقيق تعداد 60نفر از رانندگان داراي 30 امتياز منفي به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه 30نفره كنترل و آزمايش تقسيم شدند. هر دو گروه ابتدا پرسشنامه هاي هيجان خواهي ساخته زاكرمن (1979)، مقياس خطر پذيري ساخته زاده محمدي و احمد آبادي (1388) و پرسشنامه رفتار رانندگي ساخته ريسون (1990) تكميل كردند سپس گروه آزمايشي در جلسات آموزشي شركت در حالي كه گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. در پايان دوباره پرسشنامه ها روي هر دو گروه اجرا شد. از آزمون هاي تحليل واريانس چند متغيره ، تحليل رگرسيون چند متغيره و ضريب همبستگي پيرسون جهت تجزيه و تحليل داده ها استفاده شده است يافته ها: نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه بين عدم تمركز ، هيجان خواهي و رفتار هاي پر خطر رابطه معنا داري وجود دارد، هيجان خواهي قدرت پيش بيني رفتار هاي پر خطر را دارد ولي عدم تمركز پيش بيني معنا داري براي رفتار هاي پر خطر در رانندگي نبود، همچنين آموزش كنترل هيجان خواهي و تمركز بر كاهش ارتكاب رفتار هاي پر خطر حين رانندگي تاثير معني داري دارد. پيشنهادها: پيشنهاد مي شود در زمان صدور گواهينامه عامل هاي روانشناختي به عنوان يكي از فاكتورهاي مهم در صدور و يا تمديد گواهينامه ها مد نظر قرار گيرد.