تحليلِ فرايندهايِ تحصيل اقرار نادرست در مرحله تحقيقات پليسي

اقرار دليل سنّتي و رايج براي اثبات مجرميت بوده و فرض بر اين است كه انسانِ عاقل به ضرر خودش اقرار نمي‌كند. بااين‌وجود، در برابر اين پيش‌فرض واقعيتي وجود دارد كه برخي متهمان به جرم مرتكب نشده اقرار مي‌كنند. گاهي متهمي كه در پليس اقرار كرده با حضور نزد بازپرس، اتهام را انكار و اقرار را تكذيب مي‌كند. به‌نظر نمي رسد اين تغيير ديدگاه از پذيرش اتهام به انكار، لزوما به‌علت آگاهي متهم از اعتبار قانوني اقرار نزد مقام قضايي و زيركي وي براي خنثي‌سازي دليل اثباتي درست باشد، بلكه گاهي اقرار نكول شده، اجباري و نادرست است. در اين مقاله، با استفاده از روش نمونه‌پژوهي، 13 نمونه كه بر نقش مأمور پليس در فرآيند تحصيل اقرار نادرست دلالت داشت، با روش نمونه‌گيري هدفمند، تحليل شدند. داده‌هاي پژوهش به شيوه ميداني و با استفاده از ابزارهاي تجزيه‌وتحليل اسناد و مدارك، مشاهده و مصاحبه گردآوري شد. فرايند سه مرحله‌ايِ متهم انگاري نادرست، اجبار متهم به پذيرش اتهام و تحريف اظهارات متهم، پيكره اقرار نادرست تحصيل شده به‌وسيله مأمور پليس را تشكيل مي‌دهد. ضبط بازجويي‌ها به‌موازات آموزش مأموران پليس درباره شيوه‌هاي بازجويي صحيح و آگاه كردن آن‌ها درزمينۀ علل اقرارهاي نادرست متهمان، مي‌توانند راه‌هايي براي پيشگيري يا كاهش تحصيل اقرارهاي نادرست باشند.