«حق» يا «ارزش» حيات؟ نكته اي منطقي در باب ادعاي حق بر حيات

نظريه هاي موجهه حق اين مفهوم را، مستقيم يا غيرمستقيم، بر اساس كرامت ذاتي انسان بنا مي كنند. نظريه مبتني بر اصلِ ماهويِ فلسفه ارزشِ ايمانوئل كانت قابل دفاع ترين نظريه در اين حوزه مي نمايد. اصل يادشده بر غايت بودن حيات انساني يا، به تعبيري سلبي، بر منع برخورد ابزاري با انسان دلالت مي كند. لازمه اين اصل برابري ارزشي انسان هاست. برابري ارزشي به نوبه خود مقتضي حمايت از برخي ادعاهاي فردي و تضمين آنهاست. اين ادعاها در تاريخ انديشه و عمل انسان به «حق» ( حق داشتن و نه حق بودن ) شهرت يافته اند. پيداست «ارزش» حيات انسان مبناي «حق» اوست. پرسش اكنون اين است كه آيا منطقاً مي توان از «دليل» (ارزش حيات انسان) با عنوان «مدعا» (حقوق بنيادين انسان) ياد كرد؟ اين پرسش به حق مصونيت ها در برابر حبس ناموجه، شكنجه، مجازات اعدام، برده داري يا ضرب و جرح يا به حق ادعاها بر غذا، پوشاك، سرپناه يا درمان باز نمي گردد، بل به بنياد اين حق ها روي دارد.