تعيين اثربخشي الگوي يادگيري مشاركتي بر يادگيري خودراهبر (خودمديريتي، رغبت براي يادگيري و خودكنترلي) دانش‌آموزان دختر

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي الگوي يادگيري مشاركتي بر يادگيري خودراهبر (خودمديريتي، رغبت براي يادگيري و خودكنترلي) دانش‌آموزان دختر انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع مطالعات نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان دختر پايه ششم ابتدايي شهر ماكو در سال تحصيلي 9796 به تعداد 458 نفر بودند. از اين جامعه، نمونه‌اي به حجم 60 نفر (30 نفر براي هر گروه) به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مرحله‌اي انتخاب و به تصادف در دو گروه يادگيري مشاركتي و روش سنتي جايگزين شدند. شركت كنندگان دو گروه در مراحل پيش و پس‌آزمون مقياس يادگيري خودراهبر (SDL) را تكميل و در اين اثناء آزمودني‌هاي گروه آزمايش طي 24 جلسه 45 دقيقه‌اي با استفاده از الگوي يادگيري مشاركتي به روش جيگساو تحت آموزش قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس در برنامه SPSS انجام گرفت. تحليل داده‌ها نشان داد كه استفاده از الگوي يادگيري مشاركتي منجر به تفاوت معني‌دار بين گروه‌ها در نمره كل يادگيري خودراهبر به ميزان 77 درصد، و در مؤلفه خودكنترلي به ميزان 55 درصد، خودمديريتي به ميزان 64 درصد و رغبت براي يادگيري به ميزان 43 درصد شده است. با توجه به نتايج بدست آمده مي‌توان مطرح كرد كه الگوي يادگيري مشاركتي بر يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان مؤثر بوده و منجر به افزايش نمرات يادگيري خودراهبر و مؤلفه‌هاي آن شامل خودكنترلي، خودمديريتي و رغبت براي يادگيري در گروه آزمايش شده است