مقايسه سياست خارجي بوش و اوباما در قبال پرونده هسته‌اي ايران

مواجهه با پرونده هسته‌اي ايران يكي از محورهاي اصلي سياست خارجي ايالات‌متحده آمريكا در دوران رياست جمهوري جرج بوش و باراك اوباما بوده است. با عنايت به اين موضوع، پژوهش پيش‌رو نيز درصدد مقايسه رويكرد آن‌ها بوده و هدف اصلي نوشتار پاسخ به اين پرسش‌هاست كه رويكرد بوش و اوباما نسبت به پرونده هسته‌اي ايران چه تفاوت‌هايي با هم داشت و برمبناي كدام رهيافت‌هاي روابط بين‌الملل قابل توصيف و تحليل است؟ بر‌مبناي داده‌هاي تحقيق، عملكرد جرج بوش و كابينه او كه به‌شدت متأثر از آموزه‌هاي نو محافظه‌كاري بود، در چارچوب رهيافت رئاليسم تهاجمي قابل تحليل است. زيرا آن‌ها با تأكيد بر استثناگرايي آمريكا، تهديد مداوم مبني بر حمله به تأسيسات هسته‌اي ايران و همكاري نكردن با ديگر كنشگران درگير در اين ماجرا، عملكردي عمدتاً يكجانبه‌گرايانه را در قبال پرونده هسته‌اي ايران در پيش گرفته بودند. از سوي ديگر، باراك اوباما با بهره‌گيري از مؤلفه‌هاي نهادگرايي نئوليبرال، خواستار همكاري، تعامل، ايفاي نقش ديپلماسي، بهره‌گيري از قدرت نرم و ظرفيت سازمان‌هاي بين‌المللي در سياست خارجي بود. بنابراين او توانست با اتخاذ سياست چندجانبه‌گرايي آمريكا محور، اجماع قدرت‌هاي بزرگ و نهادهاي تأثيرگذار سياسي و اقتصادي را در مقابله با ايران كسب كرده و گروه 1+5 و ايران بعد از مذاكراتي طولاني به توافق رسيدند.