اثربخشي رواندرماني مثبت نگر به شيوه گروهي بر راهبردهاي مقابله اي كارآمد و ناكارآمد و سبك هاي مراجعه به ديگران

هدف: تعيين اثربخشي رواندرماني مثبت نگر به شيوه گروهي بر راهبرد هاي مقابله ­اي كارآمد و ناكارآمد وسبك­ هاي مراجعه ­به­ ديگران در دانش ­آموزان پسر متوسطه اول; روش: طرح پژوهش نيمه ­آزمايشي از نوع پيش ­آزمون پس­ آزمون و پيگيري سه ماهه با گروه كنترل بود. جامعه آماري تمامي دانش‌آموزان پسر 13 تا 16 سال به تعداد 200 نفر مشغول به تحصيل در يكي از مدارس متوسطه دوره اول شهرستان amp;nbsp; فريمان در سال تحصيلي 97 1396 بودكه به شيوه نمونه‌گيري هدفمند، 34 نفر دانش­آموز انتخاب گرديد و در دو گروه 17 نفره آزمايش و گواه قرار گرفتند. مداخله براي گروه آزمايش شامل 10 جلسه 60 دقيقه ­اي رواندرماني مثبت نگر بود. amp;nbsp; ابزارپژوهش شامل پرسشنامه amp;nbsp; راهبردهاي مقابل ه­اي و برنامه درماني روانشناسي مثبت‌گرا ( Rashid, 2008) بود . داده­ها با استفاده از تحليل واريانس آميخته با اندازه­ گيري مكرر تحليل شد.; يافته ­ها: نتايج تحليل نشان داد كه روان درماني گروهي مثبت نگر در افزايش راهبرد­هاي مقابل ه­اي كار­آمد amp;nbsp;(P amp;lt;0/01)، و كاهش راهبرد­هاي مقابل ه­اي نا كار­آمد (P amp;lt;0/01)، افزايش سبك هاي مراجعه به ديگران (P amp;lt;0/01)، در دانش آموزان موثر است و اين تاثير در مرحله پيگيري هم تداوم داشته است.; واژه هاي كليدي: رواندرماني مثبت نگر، راهبرد­هاي مقابل ه­اي.