بررسي گسترش نفوذ ژئواكونوميكي چين در آسياي مركزي

اين مقاله به بررسي گسترش نفوذ اقتصادي چين در منطقه آسياي ميانه پرداخته است، و در اين راستا نقش چين را در حوزه آسياي ميانه مورد تجزيه و تحليل قرار داده است. در واقع پس از فروپاشي شوروي، و استقلال پنج دولت قزاقستان، تاجيكستان، ازبكستان، قرقيزستان و تركمنستان و متعاقب آن پديدار شدن سيستم منطقه اي آسياي ميانه، روسيه به عنوان وارث مزيت هاي  به جاي مانده از شوروي نفوذي بي رقيب در اين حوزه داشته است. به تدريج چين به عنوان بازيگري نوظهور وارد معادلات منطقه آسياي ميانه شده است، و نقش مسلط روسيه را در زمينه هاي مختلف اقتصادي به طور جدي به چالش گرفته است، به طوريكه چين در زمينه تجاري در مجموع به بزرگترين شريك تجارت خارجي برون منطقه اي آسياي ميانه نبديل شده است، در زمينه سرمايه گذاري و توسعه زيرساخت هاي انتقال نفت و گاز و حمل و نقل جاده اي و راه آهن نيز چين به طور فزاينده اي نقش چشمگيري ايفاء نموده است و باتوجه به تلاش چين براي تبديل كردن سين كيانگ به دروازه بزرگ اقتصادي ورود به اوراسيا كه ذيل پوشش جاده جديد ابريشم دنبال مي شود و نيز با توجه به ضرورت ها و الزامات توسعه اقتصادي داخلي، انتظار مي رود كه گسترش فزاينده اقتصادي چين در حوزه آسياي ميانه تداوم خود را حفظ كند. يافته هاي اين مقاله نشان مي دهد كه چين سياستي عمل گرايانه مبتني بر الزامات توسعه در جهت افزايش منابع اقتصادي بخش هاي داخلي خود در اين حوزه در پيش گرفته است، و پيوندي وثيق بين سياست خارجي و عوامل و اهداف اقتصادي چين در اين منطقه شكل گرفته است و هم چنان كه نفوذ سياسي پكن در جهت نيل به ضرورت هاي توسعه اقتصاد داخلي بكار گرفته شده است افزايش منابع اقتصادي نيز به تقويت سياسي چين انجاميده است و چين گسترش بيروني را به شيوه اي پيش نبرده است كه هزينه هاي سنگيني بر جامعه داخلي تحميل كند بلكه بلعكس گسترش بيروني به در خدمت منافع اقتصادي جامعه داخلي است