تجزيه و تحليل قدرت نرم تركيه در دوره غلبه اسلام گرايان

به قدرت رسيدن حزب عدالت وتوسعه در تركيه فصل جديدي در سياست داخلي و خارجي تركيه رقم زد. تركيب اسلام سياسي با دموكراسي و ليبراليسم، توسعه سريع اقتصادي، رويكرد منطقه محور به جاي رويكرد غرب محور در سياست خارجي، راهبرد عمق استراتژيك و به صفر رساندن مشكلات با همسايگان جذابيت زيادي براي تركيه در منطقه خاورميانه ايجاد كرد به طوري كه روند رو به افزايش قدرت نرم اين كشور در منطقه خاورميانه «مدل تركيه» را به عنوان يك مدل موفق حكومت‌داري در پيش چشم مردم مسلمان خاورميانه قرار داد. پژوهش حاضر تلاش مي‌كند با استفاده از روش توصيفي و تحليلي عوامل فراز و فرود قدرت نرم افزاري تركيه در دوره اسلام‌گرايان را بر اساس نظريه جوزف ناي بررسي نمايد. علي‌رغم موفقيت نسبي تركيه در نفوذ اقتصادي و ديپلماتيك در منطقه خاورميانه اما تحولات انقلابي در خاورميانه عربي به ويژه در همسايگان جنوبي تركيه به مثابه فرصتي تلقي شد كه حاكمان تركيه براي افزايش نفوذ و هژموني منطقه‌اي خود از آن استفاده نمايند. تلاش دولت تركيه از يك طرف منجر به عدول از سياست‌هاي نرم افزاري قبلي شد و از طرف ديگر ناكامي در رسيدن به اهداف سياست جديد تركيه موجب ايجاد چالش در قدرت نرم تركيه گرديد. يافته‌هاي مقاله حاضر نشان مي‌دهد استفاده از قدرت سخت افزاري، بحران‌هاي امنيتي و بي‌ثباتي سياسي و همچنين كاهش رشد اقتصادي موجب افول در قدرت نرم تركيه و تنزل جايگاه داخلي و منطقه‌اي اين كشور شده است.