سياستگذاري هويت ملي و الزامات راهبردي آن براي ايران

اين مقاله‌ي اكتشافي و نظري ـ تحليلي اصول سياستگذاري هويت ملي را به منظور ارائه الگويي براي كاربست آن بر ايران بررسي مي‌كند. براي ادراك دقيق ماهيت سياستگذاري هويت ملي آن را در چارچوب مسائل سياستي بدخيم، طبق ديدگاه‌هاي ريتل و وبر و از منظر روند سياستگذاري در ذيل مدل چرخه‌اي سياستگذاري مطالعه مي‌كند. پرسش اصلي مقاله اين است كه هدف، اصول و بنيان‌هاي لازم براي سياستگذاري هويت ملي و دلالت‌هاي راهبردي آن براي ايران چيست؟ نوشته حاضر هدف اصلي سياستگذاري هويت ملي را آفرينش ماي جمعي متضمن ساختار بينش، كنش و احساس در قبال عناصر هويت ملي مي‌شناسد كه ريشه در زمين، تاريخ، ارزش‌ها و هنجارها، نظام فكري و معرفتي جامعه دارد. مسئله‌هاي هويتي برآمده از تعامل محيط داخلي و خارجي جوامع هر دو برمي‌خيزند، با تكيه بر ذهنيت جمعي و مشاركت همگاني در دستور كار سياستگذاري هويتي واقع مي‌شود و از طريق سياستگذاري اجتماعي دربرگيرنده، شهروند محور، عدالت‌پايه و مبتني بر اصل شناسايي، فرايند اجتماعي كردن دايمي و كاركرد مطلوب ساختارهاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي تدوين، اجرا و سپس ارزيابي مي‌شود. دلالت راهبردي چنين سياستگذاري براي ايران تعقيب راهبرد مشاركتي و همكارانه، لحاظ بافتار تاريخي، ساختار اجتماعي، بنيان‌هاي فرهنگي و اعتقادي جامعه و كنش‌گري مسئولانه‌ي بازيگران آگاه و ملتزم به قواعد سياستگذاري و عناصر هويت ملي و نيز تغيير رفتار شهروندان است.