نقش اسطوره اي گناه نخستين در متون ادبي

Mythical Implications of the Earliest Sin in Literary Texts

در متون ادبي گذشته برخي شخصيّت‌هاي بزرگ مرتكب گناهي مي‌شوند كه سبب تنزل مقام يا مرگ آن‌ها مي‌شود، امّا همچنان اهميّت گذشتة خود را حفظ مي‌كنند. جمع اين ناسازها مبتني بر انديشه‌اي كهن دربارة آفرينش است. آفريننده، نخست يك انسان (پيش نمونه) خلق كرده است. اين انسان به دست نيروي شر (اهريمن) بايد كشته شود تا باقي انسان‌ها از تجزية او به‌وجود آيند. در روزگار ثبت و نگارش اين انديشه، برخي جابه‌جايي‌هاي اساطيري صورت گرفته است؛ مرگ انسان گاه به صورت اخراج از بهشت يا تنزّل مقام تغيير كرده است همچنين ضرورت اتّفاق اين حادثه به صورت ارتكاب گناه بيان شده است. اين گناه، براي خلق انسان ناخواسته، امّا ضروري است و در تفسير متون ديني نيز به تفصيل بازتاب يافته است و معصيّتي خوانده شده كه مستوجب جزاست. اين تلقّي، برخي تناقض‌ها و اختلاف نظرها را پديد آورده است، و اين مقاله در پي آن است كه با تكيه بر ژرف‌ساخت اسطورة آفرينش تناقض‌ها را به وحدت نزديك سازد.

In ancient literary texts some great characters commit such a sin that downgrades their status or leads them to an early grave; though their importance is sustained. This is a contradiction which has come together based on an archetype concerning the Creation. The Creator has first created a human being (a prototype) who is doomed to be killed by Ahriman, the evil. Then, out of his decomposition, other human beings begin to exist. This myth has transformed in the eras of pervasive logic and reasoning: the death of man occurs either as his expulsion from the paradise or his degeneration of status. and this should be the result of committing a sin. This sin, indispensable for the creation of man, has been thoroughly discussed in religious texts, and deserves retribution in the world to come. This paper tries to find a common ground among different and even contradicting ideas based on the deep structure of the Creation myth.