هستي‌شناسي صدرايي و حكمت زندگي

زندگي و مسائل آن به هيچ وجه از فلسفه جدا نيستند. از همان آغاز كاوش‌هاي فلسفي در روزگار باستان، توجه به زندگي و يافتن شيوۀ درست زيستن يكي از مهم‌ترين موضوعات تفكر فيلسوفان بود. اين روند با فراز و فرودهايي در طول تاريخ فلسفه ادامه داشت و امروزه نيز احيا شده است. بررسي فلسفي ‌اين موارد را مي‌توان حكمت زندگي ناميد. برخي از فيلسوفان چنين چيزي را موضوع اصلي تأملات فلسفي خود قرار داده‌اند. در ‌اين ميان، ملاصدرا‌ اين‌گونه نبوده و در فلسفۀ متافيزيك‌محور او به‌طور مستقيم چنين مباحثي يافت نمي‌شود، اما ‌اين مطلب بدين معنا نيست كه نمي‌توان از انديشه‌هاي او چنين استفاده‌اي كرد. ادعاي ما ‌اين است كه اصول و مباني هستي‌شناسي او ‌اين قابليت را دارند كه در زمينۀ حكمت زندگي مورد بهره‌برداري قرار بگيرند؛ مباني و اصولي همچون اصالت وجود، بساطت وجود، تشخص وجود، سنخيت و يكي بودن كمالات و تشكيك وجود. ‌اين مباني و اصول لوازم و دلالت‌هاي مهمي در مورد زندگي در بر دارند، به‌طوري كه مي‌توانند راهنماي چگونگي زيست انسان واقع شوند.