تبيين ديپلماسي فرهنگي ايران در قبال ايران هراسي

Explaining Iranian Cultural Diplomacy towards Iran Phobia

از مهمترين سازوكارها و ابزار تأمين اهداف سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران، تدوين، تنظيم و اعمال ديپلماسي فرهنگي كارامد به عنوان نمونه بارز و اعلاي ديپلماسي عمومي و قدرت نرم آن است. ديپلماسي فرهنگي توسط دولت ها هدايت مي شود اما در برخي اوقات توسط ساير بازيگران غيردولتي نيز اجرا مي گردد كه به عنوان پشتيبان اهداف سياست خارجي و ابزاري براي ديپلماسي عمومي محسوب مي شود. با وقوع انقلاب اسلامي ايران، به دليل ماهيت انقلابي و تضاد ايدئولوژيك با آمريكا، كشورهاي غربي و متحدان منطقه اي آنها، چهار دهه است كه ايران هراسي به عنوان ابزاري از سوي آنها براي محدود كردن فعاليت هاي فرامرزي و در نهايت منزوي ساختن جمهوري اسلامي ايران در حال انجام مي باشد. پرسش اصلي اين تحقيق آن است كـه ديپلماسي فرهنگي ايران بـراي مقابله با ايران هراسي چگونه بوده است؟ بنـا بـر يافتـه هاي ايـن تحقيق كه با روش توصيفي-تبييني انجام گرفته است، فرضيه تحقيق عبارت است از اينكه با توجه به ظرفيت هاي مطلوب ديپلماسي فرهنگي ايران، استفاده از اين ظرفيت ها بخاطر تعدد مراكز تصميم گيري، منفعلانه بوده و نتوانسته به عنوان ابزاري در خدمت ديپلماسي عمومي و قدرت نرم ايران قرار گيرد تا با استفاده از ابزارهاي مختلف، ايران هراسي را به چالش كشيده و با آن مقابله نمايد

It is one of the most important mechanisms and means of acquiring foreign policy goals of the Islamic Republic of Iran, the formulation, regulation and implementation of effective cultural diplomacy as a prominent example of the supreme diplomacy and its soft power. Cultural diplomacy is conducted by governments, but it is sometimes performed by other non - governmental actors, which are regarded as a support for foreign policy objectives and means of public diplomacy. With the events of the Islamic Revolution in Iran, because of the nature of the revolution and ideological conflict with the USA, Western countries and their regional allies, Iran has been on the verge of fear as a form of Iran phobia, from opposites in the scope of States and Muslim and Non Muslim nations. The main question of this research is that “How was Iran’s cultural diplomacy confronting with Iran phobia? According to the research findings; which has been done using descriptive method; the research hypothesis is that, considering the favorable capacities of Iranian cultural diplomacy, the use of these capacities is passive because of the multiplicity of decision - making centers and has failed to serve as a tool in the service of public diplomacy and Iran's soft power, and using different tools, challenges to the Iran phobia and confront it.