اهميت نقد خويشتن در عرصۀ خلاقيتهاي ادبي

The Importance of Auto-Criticism in Literary Creativity

در مطالعات نوين، دامنۀ نقد گسترده شده است. امروزه، نقد ادبي ادامۀ اثر است و جز با آن، به كمال نميرسد. از سويي، شاعر يا نويسندۀ ادبي ميتواند خود در جايگاه منتقد اوليه قرار گرفته و به خود انتقادي بپردازد، كما اينكه اديبان، از ديرباز، بصورت خودآگاه يا ناخودآگاه، به نقد خويشتن پرداخته اند. اين خود انتقادي ها گاهي در اثناي اثر ادبي و گاهي در منابع برون متني(مثل نامه ها، يادداشتها و سخنرانيها و مقدمه هاي كتب و رسائل) ظهور يافته است. با اينحال، در مواردي پديدآور ادبي تلاش كرده تا بصورت آگاهانه و سازمانيافته به نقد اثر، روش، زندگي خود بعنوان يك اديب و يا نگرش خويش به ادبيات بپردازد. در اين تحقيق تلاش شده با به رهگيري از دادههاي كتابخانهاي و بوسيلۀ تحليل و توصيف، اهميت نقد خويشتن بررسي شود، از جمله آنكه خوانندۀ عادي ادبيات، در عصر حاضر، با انبوهي از توليدات ادبي، با كيفيتهاي تفاوت روبروست. خود انتقادي ميتواند هرچه بيشتر به او كمك كند تا به گزينۀ صحيح دست يابد.

The realm of criticism has been expanded in modern studies. Today, literary criticism is the continuation of a text and the text is not complete without it. Yet, a poet or a writer may criticize his text as the primary critic, while the litterateurs have done the same, consciously or unconsciously. These auto-criticisms are within a text or extra-textual (as in letters, notes, speeches, or in prefaces). In some cases a writer has criticized his text, his life as a penman, or his method, consciously and systematically. In this library-analytical descriptive survey, the importance of auto-criticism is discussed, such as: the supports of it to a contemporary ordinary reader of literature who faces a bulk of literary productions and cannot decide about the true correct choices.