الگوي حكمراني خوب؛ جامعه همكار و دولت كارآمد در مديريت توسعه

توسعه به عنوان مفهومي كليدي بعد از جنگ جهاني دوم و از دهه 1960 به بعد مطرح شد. از آن زمان به بعد برنامه‌ريزي‌ها، فرآيندها و روش‌ها چه در سطح خرد و چه در كلان در هر كشوري با هدف رسيدن به توسعه تنظيم مي‌شود. در اين ارتباط رويكردها و الگوهاي متعددي توسط نظريه‌پردازان علوم اجتماعي مطرح شده‌اند. از جديدترين رويكردها به توسعه، استقرار شاخص‌هاي الگوي حكمراني خوب است. شاخص‌هايي كه سازماندهي نظام اجتماعي و سياسي بر قالب خاصي و با سامانه ويژه‌اي كه تنظيمات خود را بر دو وجه سلبي و ايجابي استوار مي‌كند. بر اين پايه سوال‌هاي اساسي كه مطرح مي‌شود، چنين است: نخست، الگوي حكمراني خوب بر ساختار نظام اجتماعي چه تاثيري مي‌گذارد؟ و دوم، اين الگو با اين سازماندهي اجتماعي بر مديريت توسعه چگونه تاثير گذار است؟ در اين پژوهش با روش توصيفي و تحليلي نشان خواهيم داد كه با استقرار شاخص‌هاي الگوي حكمراني خوب و هم افزايي و شراكت بين بازيگران اصلي توسعه يعني دولت، جامعه مدني و بخش خصوصي جامعه همكار و دولت كارآمد سازماندهي خواهد شد. از طرفي ديگر بين شاخص‌هاي الگوي حكمراني خوب و توسعه همه‌جانبه ارتباط وجود دارد.