برداشت هاي عرفاني مولوي از عناصر قصص قرآني پيامبران اولوالعزم در مثنوي

“ Molanas gonsis removals from khoran story elements of ololazm prophets in masnavi “

مولوي از بزرگ ترين عارفان داستان پرداز ادب فارسي است كه به قصد بيان نكات اخلاقي و عرفاني به داستان سرايي خصوصاً قصص قرآن روي آورده است.يكي از اركان مهم داستا نهاي قرآن كه در مثنوي مورد استفاده ي مولوي قرار گرفته است، شخصيت ها و چهره هاي قرآني خصوصاً پيامبران مي يباشند.در مثنوي به زندگي حدود 30 پيامبر اشاره شده است كه در اين ميان حضرت محمّد (ص) و موسي (ع) بيشترين بسامد را دارند كه مولانا برداشت هاي خاص مبتني بر انديشه اي عارفانه ي خويش را در ميان آن ها گنجانده است .برخي از پيامبران در مثنوي با چهره هاي دگرگون حضور مي يابند وقصه ي زندگي آن ها و عناصر مرتبط با آنان بر مذاق عارفانه ي مولانا تفسير وتعبير مي شود؛ مثلاً مولوي ابراهيم را بت شكن عاشقي مي داند كه بت معشوق هاي دروغين را مي شكند وموسي از ديدگاه عارفانه ي اومرد حقّي است كه با تكيه فصلنامه ي تخصصي زبان و ادبيات فارسي 120 بر عصاي شريعت به درياي طريقت گام مي نهد، عيسي را ولي حقّي مي داند كه دم حيات بخش او مانند نسيم بهاري بر دل و جان سالكان جامه ي حيات مي پوشاند و محمّد (ص) را ميوه ي عشقي مي داند كه مظهر كمال و منتهاي آفرينش است.