سياست‌هاي آبه نوميكس و توسعه در ژاپن

توسعه و رشد اقتصادي از جايگاه مهمي در ادبيات اقتصاد سياسي جهان برخوردار است و به لحاظ اهميتي كه اين بحث در سياست و اقتصاد كشورهاي مختلف و خصوصاً جهان در حال توسعه دارد، به دغدغه اصلي بسياري از كشورها چه توسعه يافته و چه در حال توسعه در سطوح مختلف سياست‌گذاري تبديل شده است. ژاپن كشوري است كه روند توسعه سريع آن خصوصا پس از پايان جنگ جهاني دوم، آن را تبديل به الگويي موفق از توسعه در سراسر جهان كرد. اين روند از اوايل دهه 1990 ميلادي متوقف شد و در اين دوره اقتصاد ژاپن با ركودي نسبي مواجه شده است. در همين دهه رقباي منطقه اي ژاپن از قبيل چين و كره جنوبي رشد سريعي را تجربه كرده و موازنه قدرت در شرق آسيا را به نفع خود تغيير دادند. اين تحولات، ركود اقتصادي ژاپن را به چالشي ملي براي اين كشور تبديل كرد. در اين نوشتار قصد داريم ضمن تاكيد بر فرهنگ توسعه گراي جامعه ژاپن به عنوان عامل اصلي توسعه در اين كشور، با روش توصيفي تحليلي به علل ركود و ضعف اين كشور در چند دهه اخير بپردازيم. استدلال اين مقاله آن است كه تحولات روي داده در سطح سياست‌گذاري و روي كار آمدن شينزو آبه و ارائه برنامه اقتصادي وي تحت عنوان آبه‌نوميكس، با ناديده گرفتن فرهنگ توسعه گراي اين كشور و تاكيد بر روي سياست‌گذاري‌هاي اقتصادي با آثار كوتاه مدت، با وجود آثار مثبت كوتاه مدت بر اقتصاد اين كشور، موفق نخواهد بود.