روايت پست مدرن در نمايشنامه(خانمچه و مهتابي ) اثر اكبر رادي

postmodern narrative in the play khanoomche va mahtabi by akbar radi

پست مدرنيسم، همان گونه كه از واژه اش استنباط مي شود، به معناي پشت سر گذاشتن مدرنيته است؛ يعني دوره اي كه خود با نفي نت شكل گرفته است» (بي نياز، 1388، 203). پست مدرنيسم از تمايزهاي سخت گيرانه ي ژانرها طفره مي رود و بر النقاط زائرها، تقليد مضحكانه، طنز و بازيگوشي در اجراي آثار هنري تاكيد مي كند و از بازتابش و خود به آگاهي، از هم ميختگي و ناپيوستگي به ويژه در ساختارهاي روابي، ابهام، همزماني و همچنين تاكيد بر سوژه هاي ساختار گريز، مركز گريز ياري مي گيرد، متن پسامدرن از تكه هاي به هم ريخته شده تشكيل شده است كه بايد آنها را كنار هم چيد تا تصوير كامل و واحد به وجود آيد. اصول متعددي از جمله مركز گريز، تكه گزاري، تقليد ادبي، تكنيك بينامتني، رو در رويي روايت خرد در برابر روايت كلان، پوچ گرايي، تكنيك قلعه قلعه شدگي و همچنين نبود قاعده و قطعيت در معنا و ساختار در داستان پست مدرن وجود دارند» (بنت 3. 249، 1996) «خانمچه و مهتابي» زندگي پيرزني 88 ساله را در يك آسايشگاه سالمندان روايت مي كند كه به مرور خاطراتش مي پردازد و در اين مرور خواننده با زنان متفاوتي از فرهنگ و سطوح مختلف اجتماعي آشنا مي شود. زناني غمگين كه ممكن است هر كدام از فرهنگ، سطح دانش و خانواده متفاوتي برخوردار باشند، اما در نهايت قربانيان برخوردهي جامعه هستند، نمايشنامه ي «خانمچه و مهتابي» يكي از آخرين آثار اكبر رادي محسوب مي شود كه داراي مضموني اجتماعي است و تصوير واقعي يك زندگي ايراني را به شيوه اي خاص كه مورد بحث قرار خواهد گرفت، نشان مي دهد. اين نمايشنامه با نگاهي به جايگاه زن ايراني در سه مقطع تاريخي معاصر داراي فضايي غير رياليستي و شيوه اي نوپردازانه است