ساختارنظام بين الملل و تغيير رفتار جمهوري اسلامي ايران (با تأكيد بر سياست هسته اي ايران)

نوشتار حاضر به دنبال واكاوي تأثير ساختار نظام بين الملل بر سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران است.در اين راستا تأثير اين ساختار را در سه دولت سيد محمد خاتمي، محمود احمدي نژاد و حسن روحاني بررسي مي كند. با توجه به اين كه مهم‌ترين پرونده سياست خارجي ايران در اين سه دولت پرونده‌ي هسته‌اي مي‌باشد لذا تمركز اصلي بحث بر روي سياست هسته‌اي و ميزان اثرپذيري تصميمات كلان نظام جمهوري اسلامي از ساختار نظام بين‌الملل مي‌باشد.ادعاي نوشتار حاضر اين است كه قدرت‌هاي بزرگ با استفاده از مكانيسم‌هاي بازدارنده‌اي از قبيل تهديد نظامي و تحريم‌هاي اقتصادي باعث شدند تا سياست هسته‌اي جمهوري اسلامي ايران به تدريج تغيير كند. درواقع تعليق غني سازي در دولت خاتمي در سايه‌ي تهديد نظامي، انزواي بين‌المللي ايران در دولت احمدي نژاد و امضاي برجام در دولت يازدهم كه به واسطه‌ي فشار تحريم‌هاي اقتصادي صورت گرفت، نشان دهنده‌ي اثر پذيري سياست‌هاي داخلي و تصميم كارگزاران سياسي ايران از ساختار نظام بين‌الملل و قدرت‌هاي مؤثر حاضر در اين ساختار بوده است.