بررسي تحليلي مظاهر و مضامين رقص شيـــوا

آيين هندو در بطن فرهنگ و تمدن هند، آكنده از اشاره‌ها و تعبيرهاي عرفاني و حكيمانه است؛ شيوا به همراه برهما و ويشنو، «تثليث» هندويسم را تشكيل مي‌دهند. بيان نمادين در رقص‌هاي آييني، يكي از مهم‌ترين شاخه‌هاي هنري است كه مي‌تواند به مثابه مطالعاتي جامعه‌شناختي، ديني، عرفاني و اعتقادي و به‌طور كلي تحت عنوان مطالعات فرهنگي، خصوصيات زيباشناختي و محتوايي آثار هنري را پژوهش و بررسي كند. رقص‌هاي آييني يكي از جذاب‌ترين حوزه‌هايي است كه علاوه‌بر جنبه‌هاي زيباشناختي در فرم‌هاي حركتي، داراي مفاهيم و معاني عرفاني، ديني و روايي است و در توالي زمان و مكان تحقق پيدا مي‌كند. رقص‌هاي آييني در تمدن‌هاي مختلف بر اساس محتواي معرفتي و عرفاني يا روايي (اساطيري، تاريخي و...) شكل گرفته‌اند كه در بعضي موارد، مضمون‌هايي مشابه با يكديگر دارند. هنر در فرهنگ‌هاي سنتي و ديني، بستر مناسبي براي تجلي مضامين عرفاني، معنوي و روايي است؛ بنابراين مي‌توان از طريق پژوهش در اين نوع آثار هنري، علاوه‌ بر كشف معاني نمادين، محتواي رمزي اشاره‌هاي حركتي آن‌ها را نيز دريافت. «ناتاراجا» يا رقص شيوا يكي از مضمون‌هاي باشكوه در اسطوره‌شناسي هندو است؛ منبع الهام‌بخش هنرمندان و نمادي از عبادت براي مردم و حامل بسياري از معاني، پيام‌ها و استعاره‌هاست. حالت رقص شيوا موضوع كار بسياري از مجسمه‌هاي مفرغين هنرمندان سده‌هاي دهم و دوازدهم ميلادي قرار گرفت. اين مجسمه‌ها، نماد شناخته‌شده و محبوب هندو، به‌عنوان نمادي از فرهنگ هند استفاده مي‌شوند. اين مقاله به توصيف، تحليل و بررسي جلوه‌هاي نمادين رقص شيوا، ارتباط بين ويژگي‌هاي نمادين شيوا و اسطوره‌هاي هندي پرداخته است.

فاقد چكيده مي باشد